Nam nie trzeba kolejnej reformy systemu edukacji. Nam trzeba jego reformacji. Poniższe zostało przyjęte w lipcu br. do jednej z naszych gazet ogólnopolskich, acz nie doczekało się publikacji, dlatego wysyłam tu.

Siedmioletni Mateusz Dzieciątko nie musi nosić mundurka. Dla niego szkolna klasa mieści się w jego domu, a nauczycielką jest mama Joanna.

Gdy myślę o edukacji czwórki moich dzieci, to na przemian rozpiera mnie duma i oblewa zimny pot. Jak udźwignąć koszt tej inwestycji?

Namierzyłem właśnie w Internecie fajny tekścik Kataryn Tyler o Waszym pokoleniu. Przesyłam Ci link i jestem ciekaw Twojej opinii.

Rozpoczynając każdy kolejny rok szkolny dowiadujemy sie, że będziemy robić coś innego, że czeka nas kolejna zmiana programów, lektur itp. Najważniejsza jednak ze zmian, jakie powinny dokonać się w polskiej szkole, dotyczy samego sposobu pracy.

Należałoby spytać wszystkich uczniów i studentów polskich szkół i uniwersytetów, aby wiedzieć jak zmieniły się realia edukowania się, na przestrzeni kilkunastu lat. Ja, sięgając pamięcią wstecz przypominam sobie… sporo wolnego czasu.

Jeżeli edukacja ma być szansą dla ucznia, powinna jak najpełniej przygotować go do życia. W XXI wieku nie stracił swej aktualności postulat non scholae sed vitae discimus: uczymy się nie dla szkoły, lecz dla życia.

Świat się zmienia, a wraz z nim powinna zmieniać się edukacja. Jaki świat nas czeka, jak powinna wobec tego zmienić się edukacja? Kilka uwag na ten temat na przykładzie edukacji historycznej.

W Aninie już we wrześniu zostanie otwarte pierwsze z sieci elitarnych przedszkoli „Dzieci Świata – Świat Dzieci”. Wieloletnie doświadczenie w pracy z dziećmi i ich rodzicami pozwoliło twórcom przedsięwzięcia zbudować specjalny program.

Narzekamy na młodzież, że nie chce się uczyć, że jest agresywna i źle wychowana. A może jest to po prostu przejaw frustracji, że muszą uczęszczać do miejsca, które jest instytucją nie z tej epoki?