Zaczęłam się dzisiaj zastanawiać, czy lepiej być miłą czy wyniosłą. Ciepłą czy chłodną. Dobroduszną czy z dystansem. Pokorną, skromną o naturze pensjonarki czy pewną siebie i energiczną.

Wiele razy zastanawiałam się, jakby to było, gdyby istniała tylko jedna płeć. I dochodzę do wniosku, że świat bez kobiet byłby nudniejszy. Ktoś powie: „mówisz tak, bo jesteś kobietą”, a ja odpowiem: "ale to nie oznacza, że nie potrafię myśleć jak mężczyzna".

Kraków. Miejski autobus. Godziny szczytu – ścisk, tłok, brak tlenu. Ludzie trzymają się siebie nawzajem, choć wszystkie uchwyty wolne. Tak, te uchwyty. Z hasłem reklamowym: "Dziewice, ręka w górę!".

Ostatnio dość modnym tematem stało się określanie typu osobowości partnera płci jakby na to nie patrzeć męskiej... Na wstępie postaram się przybliżyć niewtajemniczonym pojęcia użyte w tytule artykułu.

Drodzy moi panowie, chcecie zrozumieć kobietę? Nigdy nie zrozumiecie – nawet po przeczytaniu książki „Hormon nieszczęścia”.

Powielany w mediach ideał piękna „wpędza” w anoreksję tysiące kobiet. Jednak gdyby feministki uzyskały wpływy w dziedzinie kultury, żywota dokonałyby miliony kobiet.

Podobno istnieje przyzwolenie na krytykę kobiet-filmowców. Jak to możliwe? - zapytacie. Prawda jest taka, że pojawia się coraz więcej pytań bez odpowiedzi i coraz mniej wiary w siłę pierwiastka żeńskiego.