W swoich założeniach socjaldemokracja ma zmniejszenie nierówności społecznych. W naszym systemie politycznym bardzo się to w ostatnich latach odwróciło. Za obrońców i przedstawicieli biednych mas starały się uchodzić Samoobrona, PiS czy PSL.
Sojusz Lewicy Demokratycznej - paradoksalnie był ich przeciwieństwem, partia została zbudowana na komunistycznych podwalinach, miała największy budżet na początku lat 90-tych. A w oczy zwykłych ludzi rzucały się wielkie brzuchy ich dygnitarzy i wystawny tryb życia.
Po klęsce wyborczej władzę w 2005 roku przejął Wojciech Olejniczak. Młody działacz, wypchnięty przez starszych kolegów przed szereg - celem zmiany wizerunku partii. Poparcie dla partii nie rosło, a wręcz przeciwnie. Doszło do rozłamów  - powstał LiD, w skład którego weszły równie dziwne jednostki, co wspomniana literująca.
Olejniczak zmierzył się z dużym problemem - odzyskaniem poparcia społecznego. Otóż - z PR-owego punktu widzenia - partia miała wrócić do podstaw i haseł socjaldemokracji, powstałej w latach 60-tych XX wieku w Niemczech.
I tak z dnia na dzień, pan Olejniczak zaczyna mówić o interesach najuboższych warstw społecznych. W większości występów podkreśla i uparcie upomina się o ich racje. A z drugiej na okładkach bulwarowych gazet widzimy jak wypoczywa na nartach, a jego koledzy w tym czasie bawią się na bizantyjskich bankietach. Działacze lewicy nie od dzisiaj znani są z upodobania do luksusu i mocnych trunków wyskokowych.
Wyglądało to co najmniej śmiesznie, można to porównać do jednej sytuacji. To tak jakby Ryszard Kalisz wyszedł do mediów i powiedział, że jest głody i od kilku dni pije tylko wodę, a na srogiej diecie jest już od roku. Pytając retorycznie: kto by w to uwierzył?
Wysiłki Olejniczaka to jak bicie głową w mur i do tego głową chyba pustą. Jak się skończyły wszyscy widzimy. SLD znajduje się na progu poparcia społecznego, dającego im w optymistycznym wypadku minimalne wejście do Sejmu.
Atmosfera w partii wrze, panowie z Rozbrat zdają sobie sprawę, że potrzebują zmian. Po burzliwej walce na nowego szefa  wybrany zostaje rówieśnik Olejniczaka - Grzegorz Napieralski. Zwycięstwo daje mu 21-głosowa przewaga nad rywalem.
Napieralski to człowiek, który przypadkiem dostał się do sejmu i do zarządu SLD jako zastępca jednego z ważniejszych działaczy. Przebojem przedzierał się na szczyt, aż mu się udało. Poseł ze Szczecina ma dwójkę dzieci i szczęśliwą rodzinę. Nie mówię o tym przez przypadek. Ma to ogromne znaczenie dla wizerunku polityka, który utożsamia się ze wszystkimi grupami społecznymi i reprezentuje "nas wszystkich".