Systemy federalne w Australii, Kanadzie i USA noszą pewne podobieństwa do unijnego systemu ‘łączonej suwerenności’. Jednakże tylko Australia opracowała ogólnokrajową strategię kształcenia i szkolenia zawodowego, którą można porównać do europejskich priorytetów w zakresie kształcenia i szkolenia zawodowego, uzgodnionych przez państwa członkowskie UE. Aby zachęcić więcej uczniów do podjęcia kształcenia zawodowego, Australia – podobnie jak Europa – stara się zintegrować kształcenie ogólne z kształceniem zawodowym oraz ułatwiać przejście z jednego toku kształcenia do drugiego. Częściowo w Australii i Kanadzie, a w jeszcze większym stopniu w Japonii, po zakończeniu kształcenia ogólnego można podjąć kształcenie lub szkolenie zawodowe na każdym szczeblu, także wyższym. USA radzą sobie z tym problemem, zacierając granicę między kształceniem ogólnym a zawodowym, przede wszystkim poprzez zmianę nazw programów kształcenia zawodowego.
Podobnie jak w Europie, kraje te podejmują kroki, aby kształcenie i szkolenie zawodowe było w większym stopniu związane z potrzebami rynku pracy. W tym przypadku Australia najbardziej przypomina praktyki europejskie ze względu na tworzenie partnerstw na różnych szczeblach z myślą o poprawie jakości oraz programów nauczania. Kanada stosuje podejście sektorowe, uzupełniające inicjatywy podejmowane regionalnie. Z kolei w USA preferowane są różne lokalne formy współpracy między oświatą i gospodarką. Taki rodzaj debaty wydaje się obcy wobec systemu rozwoju zasobów ludzkich i kariery zawodowej w Japonii, chociaż próby z systemem szkolenia w formach naprzemiennych wskazują na to, że być może już w tym kraju zaczęły dokonywać się zasadnicze zmiany. Ze swoimi systemami krajowymi, Australia, Kanada i USA znacząco wyprzedzają Unię Europejską w prognozowaniu umiejętności zawodowych. W Europie, przy wsparciu ze strony Cedefopu, dopiero rozpoczęto prace nad ogólnoeuropejskimi prognozami dotyczącymi popytu i podaży umiejętności zawodowych.
Jakie wnioski płyną stąd dla Europy? Niektórzy z największych konkurentów Starego Kontynentu nie stoją w miejscu, lecz podejmują wysiłki, by uczynić swoje systemy kształcenia i szkolenia zawodowego najlepszymi na świecie. Oprócz lekcji, które można wyciągnąć z poszczególnych rozwiązań o charakterze strategicznym i inicjatyw podejmowanych w powyższych czterech krajach, najważniejszy wniosek jest taki, że reformy podejmowane w Europie muszą być kontynuowane, jeśli europejskie systemy kształcenia i szkolenia zawodowego mają prezentować rzeczywiście światową klasę.