Ruszyła pełna determinacji i

nadziei, wiedząc że jeśli wujek ją tutaj przywiózł, to tu też odnajdzie

swój fotelik. Po chwili w ślad za nią ruszył „czarodziej”. Szukali

przez dwie godziny, na dworze zdążyło już zrobić się ciemno, a przez

okna zaglądał księżyc. I gdy już mieli zrezygnować w ciemnym kącie, tuż

za „biurem dyrektora” dziewczynka zobaczyła znajomy kolor. Już po

chwili wyciągnęli ubrudzony i jeszcze bardziej zniszczony fotel, który

parę dni temu stał sobie spokojnie w jej domu, a parę godzin później

stał już ku ogólnemu przerażeniu jej rodziców na swoim miejscu. Na

szczęście nie próbowali już go drugi raz wywozić, prawdopodobnie dzięki

interwencji wujka, lecz ten nigdy się do tego nie przyznał.
Tą

opowieść przytoczyłem wam, abyście zrozumieli, jakie było życie

dziewczynki, która zamiast do rodziców przytulała się do fotela, a

najbliższą osobą był dla niej człowiek, który większość swojego życia

spędził w książkach.
Dzisiaj siedziała na tym starym foteliku i

patrzyła na ciemne chmury przepływające po niebie. Wujka już nie było,

umarł dwa lata temu. Na pogrzebie nie było wiele osób, jej jedyny

przyjaciel był samotnikiem i tylko ona – samotna dziewczynka - płakała.

Ojciec był smutny, matka udawała, reszta rodziny wyglądała dostojnie w

czarnych ubraniach... tylko tyle, ich znudzone twarze nie przedstawiały

żałobników.
Po pogrzebie rodzice jako najbliżsi krewni zorganizowali

stypę, a ona? Ona poszła do jego „zamku” i zatopiła się w krainie

czarów i legend. Dobrze wiedziała, gdzie leży ich wspólna ulubiona

opowieść o królu Arturze. Zawsze, gdy przychodziła do wujka on czytał

jej fragment, a ona z zamkniętymi oczami przytulona do jego grubego

zniszczonego swetra, wciągając zapach fajki i książek, wymyślała

najpierw to co słyszała, a gdy kończył się rozdział – to co miało być

dalej.