Jeśli ktoś się jeszcze waha, czy zgodzić się z moim (oczywiście nie tylko moim pomysłem), niech sobie porówna wyżej wymienione kraje z Niemcami. Nasz serdeczny, bliski sąsiad ma edukację na bardzo wysokim poziomie, temu chyba nikt nie zaprzeczy. Niemcy są solidni i zapewne robią wiele, żeby nauczyć się angielskiego. Niestety, w telewizji, tym centrum domowego ogniska, zamiast podpisów króluje (prymitywny) dubbing, czego efektem jest znacznie gorsza znajomość angielskiego wśród Niemców niż wśród ich sąsiadów z północy.

Przewaga, jaka z tego płynie, jest chyba dość wymierna i łatwo przeliczalna na pieniądze.

Wydajemy gigantyczne pieniądze na naukę języków obcych (i bardzo dobrze, że chcemy się ich uczyć), szkoły językowe (koniecznie ze słowem „Oxford” lub „Cambridge” w nazwie) są w każdym siole i przysiółku jak kraj długi i szeroki. MEN, czyli rząd, czyli podatnicy, czyli my, wydaje ogromne sumy na naukę – wcale nie nawołuję do porzucenia tego, wydaje mi się jednak, iż wielce sensowne byłoby wspomożenie nauki w szkole za pomocą taniego, łatwego i bardzo wydajnego narzędzia. Nie wymagałoby to przecież jakichś gigantycznych reform, nie sądzę też, żeby spotkało się z reakcją równie ostrą jak reakcje górników na reformy ich branży.
Jeżeli ktoś obawia się szoku – pozostają telewizje prywatne, którym przecież nikt nie może narzucić tego rozwiązania (chyba, że może – wtedy rząd powinien to zrobić). Poza tym można zacząć od kilku godzin programu dziennie, tylko na jednym kanale telewizji publicznej.

Podsumowując – jestem głęboko przekonany, że niewielkim kosztem (kilka podpisów, to właściwie wszystko) moglibyśmy osiągnąć bardzo duży efekt edukacyjny.

I teraz niech mi ktoś wytłumaczy – CZEMU TEGO NIE WPROWADZONO JUŻ JAKIŚ CZAS TEMU???