Pytania bez odpowiedzi


Czy “unpopowcy” są ludźmi odpowiedzialnymi i wrażliwymi, czy mają choć odrobinę wyobraźni? Czy któryś z nich miałby wyrzuty sumienia, gdyby się dowiedział, że jego “dzieło” zachęciło jakiegoś odbiorcę do popełnienia zbrodni? Czy twórcy SZTUKI NIEPOP wierzą w to, co mówią i piszą? Czy czasami zmieniają swoje poglądy, czy nie wstydzą się własnych “dzieł” i wypowiedzi? Czy naprawdę darzą sympatią Adolfa Hitlera i Charlesa Mansona, czy też ich uwielbienie jest sztuczne (albo stanowi żart)? A może oni są po prostu tacy jak Randle Patrick McMurphy z powieści “Lot nad kukułczym gniazdem” Kena Keseya (“McMurphy […] wie, że nie ma nic bez bólu; wie, że mnie piecze kciuk, dziewczyna ma obtartą pierś, a lekarz stracił binokle, lecz nie pozwala, by zawarty w tym komizm został przysłonięty przez ból, tak samo jak nigdy by nie pozwolił, żeby ból został przysłonięty przez komizm”)?


Żeby nikt nie powiedział, że promuję ten ruch artystyczny…


Ogólnie rzecz biorąc, moi drodzy Czytelnicy, nie polecam Wam UNPOP-u. SZTUKA NIEPOP nie nadaje się zwłaszcza dla dzieci, osób starszych, wierzących, wrażliwych, delikatnych oraz takich, u których szok, strach i obrzydzenie mogą wywołać zawał serca albo inne problemy zdrowotne. Zamiast babrać się w UNPOP-ie, warto znaleźć sobie coś mądrzejszego i milszego dla oka. Uważajmy jednak, żeby nie popaść w odwrotną skrajność i nie wykonać ukłonu w stronę poprawnej politycznie propagandy…


JESTEM UNPOPEM! (dziwna refleksja na zakończenie)


Z pewnego punktu widzenia, moja działalność w Internecie (i nie tylko) również jest unpopowa. Wszak nie od dziś używam popularnych chwytów do przekazywania niepopularnych (konserwatywnych, nacjonalistycznych, tercerystycznych, antyfeministycznych, antydemokratycznych, ateistycznych, aseksualnych i antyseksualnych) treści. Bohater pewnego popularnego filmiku, zarejestrowanego amatorską kamerą, wykrzyknął kiedyś słynne słowa: “Jestem hardcorem!”. Ja zaś mogę zawołać: “Jestem UNPOPEM!”.