Według mnie do wszystkich złych wypadków w szkolnictwie przyczynia sie brak odpowiedniej dyscypliny i kodeksu ucznia z powinnościami na pierwszym miejscu. Powinności ucznia i powinności nauczyciela nie są przestrzegane. Dawni nauczyciele poznawali nauki Grzegorza Piramowicza (między innymi "O powinnościach nauczyciela") i stosowali je w praktyce. Piramowicz za najważniejszy przymiot nauczyciela uznaje ukochanie swojej pracy i chęć uczynienia ludźmi szczęśliwymi. W tym duchu ma wychowywać dzieci. Czyżby jego słowa uległy dewaluacji? Grzegorz Piramowicz dostrzegał wartość wychowania fizycznego, zagadnień moralno-etycznych, religii. Dawni nauczyciele poznawali więc zasady i rozwój szkolnictwa w świetle największych pedagogów poszczególnych epok. Część z tych wiadomości przenosili do swojej pracy. Bo pewne rzeczy i wymagania są ponadczasowe. Nie można tego zmienić i nikt nie zmieni, że dokonywania słusznych wyborów, nauki zdobywania wiedzy i jej posiadania, znajomości świata i ludzi uczy szkoła i dom rodzinny. Obecnej sytuacji wychowawczej w szkole nie można tłumaczyć tylko czasami, w jakich żyjemy, chociaż to na pewno ma ogromne znaczenie. W świecie polityki nie ma kultury obyczajów, preferowane jest chamstwo i niszczenie przeciwnika w sposób bardzo brutalny, jak i skąd mogą brać przykład młodzi ludzie?

A ich rodzice? Określenie stracone pokolenie bardzo odnosi się do dzisiejszych rodziców. Więc i to jest przyczyną złej sytuacji w szkolnictwie. Właśnie obecne pokolenie rodziców było wychowywane już bezstresowo, za to obecne życie niesie im wiele stresów i niepokoju o własne dzieci. Pamiętam, że dawniejsza szkoła stawiała w swoim oddziaływaniu na uczucia rodzicielskie, na potrzebę bycia dumnym ze swego dziecka, chlubienie się nim. Każdy z rodziców prawie, lubił jak jego dziecko było wobec sąsiadów i znajomych, wobec całej szkoły chwalone. Wrócmy do tych zasad, niech dobrzy uczniowie przed całą szkoła występują na apelu, niech ich rodzice siedzą w pierwszych rzędach na takim co miesięcznym apelu, niech słyszą o swoim dziecku. I odwrotnie, niech najgorszą z kar będzie nie tylko wzywanie rodziców do szkoły, ale nakazanie uczestniczenia im w apelu, na którym winowajca stanie przed kolegami, przed swoimi rodzicami i powie, co złego zrobił. To naprawdę działa, tego młodzież się boi i wstydzi. Niech karą będzie „koza”. Jeśli dawniej takie odosobnienie działało, to i teraz jeśli taki uczeń będzie musiał zostać po lekcjach w klasie ”kozie” z nauczycielem, tam uczyć się, nie będzie dla niego to miłe. Dziecko w okresie dorastania jest wrażliwe na opinię rówieśników, wykorzystajmy to. Niech dobry uczeń stanie się asystentem nauczyciela, niech ma więcej praw. Niech od niego zależy życie klasy, rozrywki rówieśnicze.