Tak jak tego dnia ludzie nie wierzyli własnym oczom, tak w całym poprzednim życiu Garbatego nie znalazła się osoba, która wierzyłaby w niego. Garb, był jak czapka niewidka.
Gdyby był trzeźwy pewnie tego dnia w tej właśnie chwili odkryłby kamień filozoficzny swego istnienia, które do końca pozostało dla niego zagadką. Ostatecznie cieszyło go, że jego posilanie się może być tak interesujące dla innych. Zsikany i brudny jadł chleb całym sobą, mając w zamyśle drzemkę na leśnej ławeczce, a ludzie nie mogli mu w tym przeszkodzić. Przeszkodą mogły być jedynie nieposłuszne nogi.

Garbaty bezpowrotnie zamienił życie czyste i poukładane na życie w sobie. Z tej perspektywy nie czuł już bólu i nie czuł się samotny.