Metoda W. Bocchino
Twórca (W. Bocchino) opracowanej w 1972 roku metody projektowania systemu komunikacji przyjmuje, iż system informacyjny powstaje w wyniku zapotrzebowania kierownictwa na dane dokładne, użyteczne oraz terminowe, umożliwiające zarządzanie organizacją w taki sposób, który optymalizuje jej rozwój (Bocchino, 1975, s. 17). Celem nadrzędnym w przypadku tej metody jest ocena i projektowanie takiego systemu informacyjnego, który zwiększy jego wpływ na „przetrwanie” oraz rozwój przedsiębiorstwa. Składa się z następujących etapów:

- organizacja zespołu projektowego i dobór wykonawców; określenie sposobów pracy (w skład zespołów powinni wchodzić reprezentanci poszczególnych służb przedsiębiorstwa, posiadający kierunkowe wykształcenie i doświadczenie w kierowaniu „działalnością podstawowa”),

- określenie celów przedsiębiorstwa (wpierw ustalenie celów strategicznych – związane z rozwojem przedsiębiorstwa – następnie cele operacyjne, związane z bieżącą działalnością) oraz zespołu projektowego,

- badanie potrzeb informacyjnych organizacji, co wymaga rozpoznania kluczowych obszarów komunikacyjnych oraz tak zwanych ogniw decyzyjnych. Obejmuje ustalenie zapotrzebowanie kierownictwa na informację, określenie terminów zgromadzeń, ocenę efektywności systemu komunikacyjnego.

- ustalenie zadań zespołu projektowego, opracowanie terminarza badań. Zadania określone modułowo,

- analiza dotychczasowych procedur przetwarzania informacji: diagnoza oraz ocena aktualnych rozwiązań (rozpatrywana jest m.in. rejestracja informacji, jej obróbka, przesyłanie, użytkowanie),

- szczegółowe określenie celów nowego systemu komunikacji: rozpoznanie hierarchii funkcji, możliwych wariantów decyzyjnych oraz powiązań między obszarami decyzyjnymi umożliwia zarysowanie struktury nowego systemu informacyjnego,

- projektowanie usprawnionego systemu komunikacji, tworzony jest ogólny model organizacji komunikacji, biorący pod uwagę wymagania technologiczne,

- przeprowadzanie oceny oraz dobór środków technicznych na użytek nowego systemu,

opracowanie szczegółowej dokumentacji procedur działania systemu, adekwatnie do przyjętych rozwiązań i możliwości technologicznych,

- wdrożenie gotowego systemu – zapoznanie dyrekcji oraz reszty kadry pracowniczej z przyjętymi zasadami, szkolenie użytkowników systemów skomplikowanych technologicznie (Czekaj, 2000, s. 78-80).