3/Sfinks. Rzeźba ta zaginęła podczas II Wojny Światowej, odkrył ją w rumowisku skalnym architekt Rhonius w 1892r. Odkrycie było przypadkowe, a zdumienie tym większe gdyż rzeźba przedstawiała zwierze podobne do skrzydlatego smoka, gryfona z przednimi nogami, nie było głowy i części tułowia, te fragmenty się nie zachowały. Nie wiadomo gdzie obecnie znajduje się rzeźba ostatnim miejscem gdzie była eksponowana było Muzeum w Breslau.


4/ Głowa Sfinksa lub Lwa. W latach 1908-1910 w pobliżu grupy z Postaci z Rybą odnaleziono liczne fragmenty sztuki kamieniarskiej oraz głowę z granitu o średnicy około 20 cm., Znalezisko to można oglądać w Państwowym Muzeum Archeologicznym we Wrocławiu.

5/ Kamienne Lwy. To wyjątkowa grupa ośmiu granitowych rzeźb o późniejszym pochodzeniu niż figury łużyckie. Cztery lwy znajdują się w murach kościoła w Starym Zamku. Dwa kolejne są w miejscowości Górka stoją tam przed bramą zamkową, w Sobótce zaś lew stanowi przyporę kościoła św. Jakuba, a drugi stoi przy kościele św. Anny. Rzeźby lwów uderzają brakiem wyrównania artystycznego, niektóre z nich sa nieproporcjonalne i widać, że sprawiały kłopot ich twórcom. Lew z Garncarska, stojący obecnie przy kościele św. Anny w Sobótce, z racji silniejszego zniszczenia, narażony był na warunki atmosferyczne i obrzucany kamieniami, uważany był, za postać wilka , niektórzy badacze nie wliczają go do grupy lwów, łączą go z legendą i innym przedstawieniem figuralnym tzw. ”Mnichem”, z którym występuje w ludowym podaniu.


 


Słupy



1/Mnich. Wyjątkowa rzeźba wyróżniająca się niemal w skali całego kraju. „ Pierwotnie stał koło wsi Garncarsko, jako słup milowy na 1/3 odległości między Wrocławiem a Świdnicą. Po 1950 r. przeniesiono go do Sobótki.” Dziś stoi przy drodze do schroniska „Pod Wieżycą”. Legenda mówi, że pomnik postawiono ze względu na tragiczną śmierć mnicha, który zginął od ran zadanych przez wilka. Zwierze również padło, postanowiono wedle podania upamiętnić te wydarzenie wzniesieniem dwóch rzeźb tj. mnicha i wilka. Przed wojną ludność do kamiennych „stóp” Mnicha znosiła ofiary z żywności, wydaje się to pozostałością dawnych obrządków związanych z kultem zmarłych. Jeszcze w 1937 r. znaleziono przy nim złożone w „ofierze” gotowane ziemianki. Dziś rzeźba zachwycają się turyści i neopoganie, którzy różnie datują i określają funkcje tej rzeźby. Wysokość rzeźby jest imponująca 2,6 m, w dwóch miejscach naznaczony jest ukośny krzyż . Rzeźba kształtem przypomina słup albo wazę, zbudowaną z czterech członów: bazy, wydłużonego brzuśca, szyi i nasadzonej na nią głowicy zwieńczonej spłaszczoną kulą. Jest to dzieło sztuki kamieniarskiej na bardzo wysokim poziomie technicznym. Rzeźba ta chronologicznie przypisywana jest okresowi, w którym powstawały najstarsze rzeźby ślężańskie.