To właśnie język, moim zdaniem, uderza najbardziej. Jest współczesny, często bezczelny, ale zawsze słowa wydają się być na idealnym miejscu. Teksty śpiewane przez Spiętego pozostawiają w głowie zamęt i zobowiązują do niepozostawania obojętnym. Widać, że mamy do czynienia z erudycją w klarownej postaci.
Jedynym elementem, który „nie pasuje” do układanki jest przedostatni utwór „Ty człowiek jesteś?”. Minimalistyczny traktat o odebraniu życia człowiekowi przez innego człowieka. W tle można doszukać się inspiracji zbrodnią katyńską. Utwór rozbija świadomość na cząsteczki, bardziej niż film Wajdy! Tutaj każdy dźwięk perkusji, każdy wyraz są na właściwym miejscu. Bez znieczulenia.

„Siedmiu nie zawsze wspaniałych” wywarło na mnie wielkie wrażenie. Już zdążyłem zapomnieć, że język polski we współczesnej formule może być inspirujący. Oczywiście koniec wieńczy dzieło, tu – wyjątkowej urody ironia. Palce lizać! Jedyne wyzwanie jakie ta płyta ma przed sobą to „prawda czasu”. Czy ją przetrwa? Wierzę, że tak.

Lao Che – Gospel
Ocena: *****

Skala:
****** - arcydzieło
***** - wybitne
**** - dobre
*** - średnie
** - złe
* - zgubne