Moim zdaniem tę drogę ukazał Kierkegaard.

Jest to droga niepewności – wiary, która prowadzi przez "noc ciemną", przez rozpacz, bojaźń i drżenie, przez horror religiosus, mysterium tremendum, majestas, numinosum – jak określa to Rudolf Otto.


 

Abraham jest zdaniem Kierkegaarda rycerzem wiary. To da się wyrazić w ten sposób: Abraham nie może mówić. Skoro zaczynam mówić, wyrażam to, co ogólne, a kiedy milczę, nikt nie może mnie pojąć , jednostka w żadnym razie nie może być zrozumiała przez nikogo (Kierkegaard, Bojaźń i drżenie) – na tym polega dramat samotnej wśród tłumu jednostki, która pragnie Boga, osadzonej w ogólności, niezrozumianej, "monady bez okien" z której "można poznawać kolor włosów, jej głos, jej imię, można nawet obwiązać jej rany, ale nie można jej zrozumieć, porozumieć się z nią, zaprosić do uczestnictwa. Moje myśli nie są twoimi myślami i twoje myśli nie są moimi myślami . Człowieka, który "jest duchem" ale "nie jest nawet duchem", jest syntezą nieskończoności i skończoności, wieczności, wolności i konieczności i nie wie, jak ma żyć, modli się:


Panie, zaćmij nasze oczy

dla spraw, które robak toczy,

daj źrenice doskonałe,

dla twej prawdy, prawdy całej


(Kierkegaard, Bojaźń i drżenie)

Jakże możemy śpiewać pieśń Pańską w obcej krainie? Jak zmienić tę "obcą krainę" w miejsce, w którym "da się żyć"? Czy ma sens staranie się o to w obliczu faktu, ze Ziemia jest na pewno "umieralnią"?
Będę biec

Zgubię, zgubię pogoń

Zmylę ślad

I nie znajdzie mnie

Moja śmierć

(Jonasz Kofta, Ostinatio Determinare)


Owszem, jestem "zaświatowcem ".


Jedna z prac zaliczeniowych napisanych przeze mnie na drugim roku filozofii - rok 2003. Dużo się zmieniło od tego czasu - w 2007 zdobyłam magisterium na podstawie pracy poświęconej prawdzie w Fenomenologii Ducha :)