Jakie są moje odczucia po Bożym Narodzeniu za Atlantykiem? No cóż, dom był cudownie przystrojony, pełen świątecznych skarpet przyczepionych do kominka i stroików świątecznych w pokojach, choinka sięgała sufitu (chociaż nikt nie pamięta, że choinka przywędrowała do nas trochę ponad 150 lat temu z Niemiec, początkowo przystrajane było jedynie jabłkami, jako symbol rajskiego ogrodu?), a zamiast tradycyjnego karpia na talerzu ujrzałam... kraba. Zamiast barszczu z uszkami, do wyboru zupa pomidorowa albo cebulowa z serem... Owszem, co prawda kolędy w tle cicho mruczały, i dzieliliśmy się wszyscy opłatkiem, ale tak szybko, bez serca, byle jak najszybciej skończyć te niekomfortowe chwile. Oprócz tradycji, coraz mniej nam pozostaje z rodzinnego ciepła i szczerości.

A wszystko co zachodzi w USA przyjdzie też do Polski. A my coraz bardziej przeczymy samym sobie. Narzekając na przemijalność, pozwalamy uciekać rzeczom tak trwałym jak tradycje. Zapytajmy: jak będą wyglądały święta za 50 lat i czy ta wizja nam się podoba? Mi osobiście nie.