Republika Centralnej Afryki, którą w skrócie przedstawiłam wyżej jest też terenem misjonarskiej pracy

W tym oto kraju a dokładnie w Bagandou oddalonego 160 km od stolicy misjonarzem jest Ksiądz Mieczysław Pająk, który swoją duszpasterską działalność zaczynał kilkanaście lat temu w Dąbrowie Tarnowskiej. Zrobił on dla mieszkańców regionu, na którym znajduje się jego misja bardzo wiele. Dzięki jego działalności i trosce o mieszkańców tego biednego i zacofanego kraju powstał tu między innymi szpital. Jego budowa kosztowała 130 tysięcy Euro i został otwarty w sierpniu 2004 roku. Wspomniana kwota pochodziła z akcji kolędników misyjnych, jak również część funduszy wyasygnowało Diecezjalne Dzieło Misyjne. Nad budową tej medycznej placówki oprócz Księdza Mieczysława czuwał również i pomagał drugi tarnowski duszpasterz ksiądz Marek Muszyński. Pracują w niej polscy lekarze. Szpital powstał głównie z myślą o dzieciach pigmejskich żyjących na terenie misji prowadzonej przez tarnowskich kapłanów. Mieszka tam ok. 4 tys. Pigmejów. Obecnie tygodniowo przychodzi do niego po poradę około 300 osób.

W związku ze stworzeniem szpitala Ksiądz Mieczysław wiele razy prowadził zbiórki pieniędzy, które zostały przeznaczone na pomoc Pigmejom z Bagandou, w tym między innymi na wyposażenie wspomnianej wcześniej placówki.

Szpital ten był bardzo potrzebny. Miejscowi ludzie bardzo często, jeśli coś im dolega chodzą do szamanów i znachorów wierząc, że ich uzdrowią. Niestety oni najpierw pytają o zapłatę a dopiero w drugiej kolejności zaczynają nad chorym czarować. Jak jeden z takich przypadków relacjonował Ksiądz Mieczysław: „Pewna kobieta pigmejska mieszkająca tuż za płotem naszego domku misyjnego, straciła przytomność, prawdopodobnie z niedożywienia, z przemęczenia i żalu, bo umarło jej dziecko. Raczej nie była to utrata przytomności z racji jakiejś tropikalnej choroby. Jej rodzina widząc, w jakim jest stanie bez zastanowienia, najpierw udała się z nią do czarownika, do którego mieli również tę samą odległość, co do misyjnej przychodni. Czarownik najpierw kazał im zapłacić za swoje czary mary nad chorą, wziął pokaźną sumę pieniędzy za swoją przysługę, ale niestety jego hokuspokus nie zdało się na nic. Rodzina zabrała ledwo żywą kobietę i odtransportowała swoim ambulansem do szpitala. Mówiąc ambulansem mam na myśli dwukółkę, czyli zwykły wózek do przewozu ich towarów na targ, jedynie stać ich na to. W szpitalu pielęgniarz podpiął jej kroplówkę z jakimś lekiem wzmacniającym i kobieta w miarę szybko odzyskała przytomność i wróciła do wioski o własnych siłach.” Tu też należy wiedzieć, że sytuacja tamtejszej środkowoafrykańskiej służby zdrowia jest bardzo zła i niewyobrażalna dla nas ludzi z krajów rozwiniętych. Ksiądz Mieczysław zadbał o to, aby znalazło się w nim odpowiednie wyposażenie. Jednym z przykładów pozyskanych przez niego rzeczy są łóżka z tarnowskiego szpitala św. Łukasza oraz podstawowy sprzęt, bez którego żaden szpital nie może istnieć. Niestety przywóz wszelkich rzeczy do tego kraju jest bardzo trudny i długotrwały. Najpierw dociera on do kontynentu drogą morską.