W każdym razie początek mojej działalności wyglądał tak, że jeździłem na kolonie z dzieciakami.”

W

tym momencie Twoim zadaniem jest sprawić, żeby świadomy umysł słuchaczy

podążył za kolejną opowiastką. Za kolejną historią. Pierwszą opowieść

zostawiasz niedokończoną, urwaną jakby w połowie. Co to daje? Przede

wszystkim to, że podświadomy umysł dalej myśli nad zakończeniem

pierwszej historyjki. Jeśli opowiesz ją bardzo ciekawie, przerwiesz i

nie dokończysz, ludzie cały czas będą w stanie podwyższonej ciekawości.

Sam pomyśl jak się czujesz, gdy ktoś opowiada coś bardzo ciekawego, na

przykład dowcip i nagle mówi, że dokończy później. Pojawia się

wewnętrzny głos „Hej! Dokończ! Co tam się później stało?”.

I to

jest ideą Nested Loops – tworzenie tzw. otwartych kółek, czyli cały

czas otwieranie kolejno wielu historii i zamykaniu g(dokańczanie) tylko

niektórych. Kierowanie uwagą słuchaczy i napędzanie ich emocji.

Ponieważ zamknięta historyjka czy sprawa przestaje uczyć. Dokończona

opowieść staje się przeszłością. A otwarta generuje i napędza naukę i

rozwój.

Wróćmy na chwilę do strategii i łańcucha emocji. Jako

początek mamy stan, który w skrócie można nazwać „gdybanie”.

Nieprzydatna w tym kontekście strategia, dlatego chcemy ją zmienić.

Wyznaczamy więc sobie punkt docelowy. Dla mnie w ww. tekście jest to

przejście od „gdybania” do działania. Możesz zrobić bezpośrednie

przejście od jednego stanu w drugi. U niektórych ludzi jednak trzeba

najczęściej przejść przez kilka pośrednich stanów. Strategia

niniejszego tekstu to:

Gdybanie -> zdziwienie -> ciekawość -> działanie -> nagroda.

1 akapit – „gdybanie”, „...przecież gdyby miał 20 tys. zł to założyłby firmę i rozkręcił interes...”
2 akapit – zdziwienie, zaciekawienie („...nagle puka do Twojego pokoju 6-letni Kubuś...”),
3 akapit – silna ciekawość („...zaczynałem zadawać pytania, a moja ciekawość rosła...”),
4 akapit – działanie („Nakręciłem się i z motywacją, której wcześniej nie znałem...”)
5 akapit – nagroda („genialne i absolutnie fantastyczne jest wiedzieć, że masz swój udział w takim uśmiechu...”).