Możliwym powodem takiego stanu rzeczy może być również kryzys znaczenia reprezentacji językowej na korzyść tego co wizualne. Analizy sposobu mówienia o rzeczach i celów dla których to robimy zaczynają być wypierane przez pokazywanie fragmentarycznych wycinków, którym każdy może nadać dowolne znaczenie.

Nie ma nic
Problemy z odnalezieniem własnej tożsamości we współczesnych czasach wydają się przybierać na sile. Staje się ona wiecznie trwającym, refleksyjnym projektem, na który mamy wpływ tylko częściowo. Podmiot jako wytwór historii, czy samo kształtujące się indywiduum, poszukiwania tożsamości wciąż trwają, a nawet przybierają na sile. Klasa, rasa, płeć, narodowość, religia - linia podziałów cały czas się przesuwa, jedne dyskursy odchodzą w zapomnienie, na ich miejsce pojawiają się nowe, punkt ich przecięcia zwany naszą tożsamością cały czas się przesuwa. A może pytania o to kim tak naprawdę jesteśmy jest tylko próbą zagłuszenia innego pytania – Po co jesteśmy?
W zmediatyzowanym świecie coraz trudniej odnaleźć jest własną tożsamość. Raczej staje się ona tworem równie niestałym i hybrydycznym co wszystko dookoła. Kryzys wielkich narracji dotyka nas teraz prawie że intymnie. Nie ma nic. Prawda, dobro i zło, wartości, miłość, a nawet płeć – wszystko rozmywa się w oparach czegoś co kiedyś nazywaliśmy rzeczywistością, koło znaczeń ciągle się obraca, rozkręca aż w końcu unosi i odlatuje gdzieś daleko. Zostaje pustka. Nie ma nic.