Zainteresowanie prywatnymi filmami innych użytkowników pokazuje nam, że współczesny odbiorca poszukuje autentyczności i nie ma już ochoty oglądać wyreżyserowanych przedstawień medialnych. Zainteresowanie to może również być związane z vuaerystyczną chęcią podglądania domniemanych, autentycznych scen z życia innych ludzi. Można to zjawisko wpisać w szerszy kontekst nurtu „reality show”, którego idea podglądania, spopularyzowała się początkowo w telewizji, żeby następnie przenieść się do internetu w bardziej zindywidualizowanej i zdeinstytucjonalizowanej formie. Oprócz tego coraz powszechniejszą praktyką staje się również monitoring i tendencja do wstawiania ekranów gdzie tylko się da. Ekrany w makdonaldach, stacjach kolejowych, autobusach, telebimy, projektory w knajpach, szkołach, wyświetlacze i kamery telefonów komórkowych – chęć oglądactwa staje się coraz bardziej rozpowszechniona. Obrazy rzeczywistości przeplatane są grafiką komputerową, reprodukcja starej i produkcja nowej „ztuningowanej” rzeczywistości zachodzi na wielu płaszczyznach. Media wciągają nas do wewnątrz, życie staje się jak teledysk, reklama czy gra komputerowa.

Ciekawym zjawiskiem jest również montowanie filmów z fragmentów programów telewizyjnych i dodawanie do tego własnych ścieżek dźwiękowych, które są często komicznym odbiciem swych pierwotnych wersji, nadbudowując w ten sposób ich treść i całkowicie zmieniając znaczenie.

Subwersja znaczeń w nowych mediach a dyskurs postmodernizmu
Subwersja znaczeń charakterystyczna w dyskursie postmodernizmu staje się szczególnie widoczna w przypadku otwartego przekazu medialnego z jakim mamy do czynienia w wypadku nowych mediów. Brak jednoznacznej definicji autora, konwergencja i techniki remiksu tworzą nam obraz współczesnoiści, w której wszelkie wartości zaczynają się relatywizować. Znaczenia krążą w wirze medialnych reprezentacji, chwilowo domykane na aktualne potrzeby podmiotu. Ten obraz świata nieustannie się przewartościowującego na skutek medialnych interwencji, dla przeciętnego odbiorcy nie wydaje się jednak taki przerażający jak Boudrilliardowska wizja hiperrzeczywistości. Odbiorca jest tutaj graczem, nadaje znaczenia nie zdając sobie jednocześnie sprawy ze struktur w których funkcjonuje, czy ogólnych tendencji. Zapośredniczanie wciąż nowych doświadczeń wciąga go w hiperrzeczywistość medialnych reprezentacji w taki sposób, że uznaje to co widzi za rzeczywiste, a raczej stara się aby jego życie stało się bardziej rzeczywiste, czy zbliżone do obrazu rzeczywistości kreowanego przez media. W tej znaczeniowej papce zaczyna sam tworzyć, być aktywnym, manipulować znaczeniem na swoją korzyść, stara się dostosowywać do fikcyjnego świata, który sam po części tworzy. Ta dialektyka między aktywnym odbiorcą a zamkniętym obiegiem krążenia znaczeń uwidacznia nam rysy ogólnych tendencji w sposobach mówienia o współczesności. Z jednej strony mamy tutaj samodzielny, aktywny podmiot, nadawcę i odbiorcę zamkniętego w jednej figurze gracza, a z drugiej zrelatywizowany mechanizm refleksyjnego systemu absolutnej i uniwersalnej, a zarazem fikcyjnej względności.