Piszę te listy, by podzielić się z Tobą mym szczęściem. Może nie wiesz jak ono wygląda? Przecież nigdy nie przywiązywałeś wagi do uczuć... Wiem, że to niemiłe, nietaktowne, bezczelne. Ale ja po prostu choć w ten sposób chcę sobie ulżyć. Pokazać Ci, że już nic dla mnie nie znaczysz, że po Tobie pozostały tylko stare fotografie, zasuszone róże i wspomnienia. Wyłącznie one...

„Sto lat czekam na twój list!
Powiedz, czemu tak ma być,
że nie mogę dziś poczytać myśli twoich?
Sto lat czekam na twój list,
który nie chce do mnie przyjść...”

Siedzę więc w tym parku i obserwuję moje dwa Szczęścia. Jedno – dorosłe. To, które zawsze było blisko, zastępując mi Ciebie. Drugie – malutkie, które zrodziło się z naszej miłości. Oboje dają mi chęć do życia. To dla nich budzę się rano z uśmiechem na ustach. To dla nich chciałabym naprawiać świat, aby radość towarzyszyła im każdego dnia. I choć tak naprawdę nigdy nie poznałam przy Tobie smaku miłości prawdziwej, życzę Ci, aby i do Twych drzwi, któregoś dnia zapukało szczęście, którego przez wiele lat, nie potrafiliśmy sobie wzajemnie ofiarować...

Z jesiennym uśmiechem i szczerym pozdrowieniem, Twoja K.