Odwrotnością drogi wojownika jest droga pozbawiona wszelkich zasad, oparta na  oszustwie, manipulacjach, spryciarstwie dla samego li tylko przeżycia i wygody. To droga zniewolonego, wystraszonego tchórza oparta na zwątpieniu, lęku, uleganiu świadomie złu, ciemnej stronie mocy w przekonaniu potrzeby obrony siebie tymi sposobami. To egoistyczna, niedojrzała duchowo, ziemska droga oparta na życiu w iluzji ego i wszelkich jego ułomnościach i identyfikowaniu się z nimi oraz na zwierzęcych wyobrażeniach o konieczności drapieżnej walki o byt ładnie opakowanych w społecznych normach moralności, zasadach, przekonaniach i wierzeniach.

Wojownik światła nie jest chodzącym ideałem, doświadcza wielu upadków i zna ich smak, ale nie robi z tego tragedii i nie traci wiary i nadziei. Wojownik w swych wolnych poszukiwaniach i odkrywaniu siebie bywa nieraz pocieszny, nieraz wygląda na szalonego, na dobrego naiwnego prostaczka, ale zawsze jest szczery i autentyczny, wzniosły i przekonujący swym przykładem, wzbudzający nie tylko śmiech, radość ale zachwyt, entuzjazm i zaufanie. Wojownik zaraża swą pasją, żarem serca dlatego jest też uznawany za niebezpiecznego dla zorganizowanych społeczności.

Droga egoisty natomiast to droga mieszczańskich słabości, kompleksów, kapitulacji, buntu nieświadomego, życia wiarą w potrzeby kompromisów, uległości i życia zniewoleniem i wynikającym z niego fałszem, oszustwem, zakłamaniem i zdradą i samooszukiwaniem. To droga niewolnika własnych słabości na czele z lękiem przed prawdą, bólem, śmiercią. Droga życia w ułudzie swego "sukcesiartwa", samczego męstwa, kobiecej wyższości i niedojrzałej miłości. To przekonanie o byciu złym z natury i konieczności bycia kontrolowanym zakazami.

Droga egoisty to ludzka droga ewolucyjna, oraz tych istot za świata duchowego, tak zagubionych, że uznających się za upadłych i niemających odwagi i siły do przyznania się i uporania z tym, żyjących buntowniczą zabawą w przyjemności, nierozumiejących swej wolności spełniających się poprzez realizacje swych kompleksów, urazów, próżności i podnoszenie jakości zabawy również poprzez zauważenie korzyści i przyjemności w skutkach rozwoju duchowego do którego podchodzą z egoistycznymi motywacjami podobnie interesownie i warunkowo jak do miłości.

Wojownik to ktoś rozumiejący najwyższą jakość życia opartego na świetle i wolności jako wyższą od opartej na zasadzie przyjemności, ale oczywiście zgodnego z zasadą przyjemności. Droga wojownika to po prostu droga dojrzałości duchowej, choć nie zawsze życiowej i świadomościowej,  jednak to wolność od buntu niedojrzałych egoistów bawiących się w życie jak małe dzieci realizujące swoje kompleksy na czele z kompleksem męskości i kobiecości i trzymających się razem jak przerażone zwierzątka stadne i nazywających to miłością.