My a łańcuch pokarmowy
Jeśli roślina mająca w sobie cząstkę nas została zjedzona przez zwierzę, to jej los może być jeszcze ciekawszy. Otóż zwierzę-konsument może zostać pożarte przez inne zwierzę - wraz z całą treścią pokarmową. To drugie zwierzę może zostać pożarte przez trzecie zwierzę albo zdechnąć z przyczyn naturalnych, rozłożyć się i posłużyć za nawóz dla roślin. Jak widać, procesy zachodzące w przyrodzie to “niekończąca się opowieść”. Mówiąc słowami z piosenki zespołu Within Temptation: “Jesteśmy częścią opowieści, częścią baśni, czasem pięknej, a czasem szalonej. Nikt nie pamięta, jak to się zaczęło”.


W przyrodzie nic nie ginie!
Atomy wędrują po świecie i - jak słusznie zauważyła jedna z moich byłych nauczycielek - niewykluczone, że tworzące nas pierwiastki chemiczne wchodziły kiedyś w skład ciał dinozaurów. Dziwnie się czuję, myśląc o tym, iż w którymś z poprzednich wcieleń mogłam być tyranozaurem lub triceratopsem. A w międzyczasie: krową, świnią, owcą albo innym człowiekiem. Ciekawe, jakiej byłam płci i w jaki sposób umarłam? Miło byłoby też wiedzieć, jakich perypetii doświadczą moje atomy w odległej przyszłości. Czy zostaną kiedyś wykorzystane do produkcji przemysłowej? Kto wie, może jakaś cząstka mnie zostanie przerobiona np. na mydło?


Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz?…
Po uświadomieniu sobie powyższych faktów dochodzę do wniosku, że wszechświat - wbrew pozorom - jest bardzo ubogi. Nie ma w nim bowiem nic oprócz chemii i fizyki, a jedyną słuszną religią są prawa przyrody. Istota ludzka jest marnością (vanitas), taką samą kupką atomów jak zając, owsik, dżdżownica, ananas, czosnek, banknot jednodolarowy, nożyczki, firanka, kabel USB, kostka brukowa, egzemplarz “Życia na Gorąco”, odtwarzacz DVD, wykładzina, perfumy marki Chanel albo przyczepa kempingowa. Odkąd odkryto materialną fenyloetyloaminę, straciły sens wszelkie romantyczne ballady i poematy o duchowej miłości. Myślę, iż powinnam wreszcie zadać sobie biblijne pytanie: “Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz, i czym syn człowieczy, że się nim zajmujesz?”. Te słowa, chociaż wyjęte z kontekstu, zawsze przypominały mi wymówkę, a nie filozoficzne refleksje.


Natalia Julia Nowak,

30 marca 2011 roku