Z punktu widzenia zdroworozsądkowego, doktryny sekt przypominają bajki dla dorosłych, są to historię, zastępujące rzeczywistość, marzenia i iluzje, o posiadaniu boskiej mocy, które pozwalają ludziom w amoku rozwiać swoje frustracje. I tak, ktoś miał sen, ktoś inny ekstazę religijną, a jeszcze ktoś inny miał kontakt z kosmitami, albo bóstwo podało mu kabalistyczny zapis bożego szyfru, wedle którego można będzie podjąć życiową decyzję. Wszelka debata na temat tego typu doznań jest nie możliwa, niekiedy ludzie poprzez halucynacje są skłonni polec nawet za to, co usłyszeli czy zobaczyli, bliskie jest to archaicznym technikom ekstazy, o których konkretnie pisał Mirca Eliade, dlatego trzeba bardzo uważać, gdyż ludzie w obronie własnych wartości również tych iluzorycznych,są gotowi na wszystko.
Milenaryzm i katastrofizm – to kolejna cecha występująca w sektach. Mnożą się wizję końca, ziemia ma wyznaczane coraz, to nowe daty końca, bywa, że dochodzi wówczas do zbiorowych samobójstw, dziwnych praktyk budowania domów dla przybyszów z nieba czy ucieczki na obrzeża cywilizacji (Amisze). Jak pisze Jean – Marie Abragall w pozycji „Sekty Manipulacja Psychologiczna” – Współczesne oblicze sekt nieustannie się zmienia. Nie zmienia się tylko jedno: chęć nawracania całej planety – albo dobrowolnie przez prozelityzm, albo bardziej prozaicznie – przez rozwój sieci wpływów.
Na koniec jeszcze coś o "Super Jednostce", którą jest GURU. - Jako postać najczęściej psychotyczna, guru cechuje się mitomanią, impulsywnością, amoralnością i niezdolnością do poprawy, jego biografia to tajemnica lub pasmo rozmaitych skrzywień. Samoreklamę takiego człowieka cechuje, budowanie mitu wokół siebie i najbliższego otoczenia, przykładowo wskazywanie na wyjątkowość swojej rodziny, małżonka czy małżonki, jako jedna z socjotechnik. Ciekawa sytuacja z ludźmi następuje wtedy, kiedy guru zostaje zdemaskowany i poszczególni adepci zaczynają rozumieć, że opowiadana mityczna historia super bohatera nie jest do końca prawdziwą, wówczas sam guru wyrafinowanie potwierdza najczęściej ten fakt za wyjawiony. Uzewnętrznienia wtedy, choć nie do końca prawdę o sobie i wskazuje, że i on przecież jest tylko człowiekiem, czym zyskuje dalszą sympatię w obrębie sekty, zwłaszcza wówczas, kiedy grupa niezadowolonych w sekcie, zaczyna atakować guru za jego kłamstwa. Wówczas guru wpisuje się w kontekst w narracje (teraz ja potrzebuje pomocy), ludzie zaczynają rozumieć, że guru być może nie do końca idealny, ale jednak ma racje, bo  na zewnątrz i wewnątrz panuje demon, że guru padł ofiara  zła, że  siły demoniczne starają  się go unicestwić, w taki sposób sekta dopuszcza do linczu na swoich potencjalnych reformatorach.