Może i nie Matka Teresa - bo kobietą nie jestem, ale tak można określić mnie jeszcze kilka miesięcy temu - teraz to się zmieniło, bo aby zrozumieć o co chodzi innym, potrzeba czasu na solidne zastanowienie i przemyślenia.

Rozstania ciąg dalszy.

O nowym pojęciu samotności.

Tykanie świerszczy ma w sobie coś przerażającego...

Każdy z nas potrzebuje kogoś, kto by nas lubił, szanował, kochał, podziwiał, doceniał. Przyjaciela, sympatii, drugiego człowieka. Zarówno do pełnego rozwoju osobowego, jak i społecznego.

Cały tragizm sytuacji spoczywa we wspomnieniach. Pamięć upomina nas. Mówi. Dotyka starego, nie uwzględniając zmian. Ci, którzy byli nam bliscy, pojawiają się nagle jako zmory.

Czy człowiek w dzisiejszym świecie naprawdę może być samotny?? To nierealne! Czemu?? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w moim pierwszym artykule.

Spotkałam ostatnio znajomego. Skarżył się, że od pewnego czasu żyje pod kreską, bo wydaje za dużo na imprezy. Jedno wyjście i jest kilka stówek w plecy. Nieźle, powiedziałam, chętnie sama wybrałabym się zobaczyć, na czym taka zabawa polega.

Często jeżdżę do domu autobusami. Zwyczajowo raz w tygodniu pokonuję trasę w tę i z powrotem do domu rodzinnego oddalonego o sześćdziesiąt kilometrów od miejsca mojego obecnego zamieszkania. Ale wcale nie zamierzam snuć tutaj wywodów na temat komfortu jazdy PKS-ami. Sprawa, która przykuła moją uwagę w toku oczekiwań na...

Nie chodzi o najnowsze minipłyty wydawane przez silikonowych tytanów popu, lecz o osoby, które samotnie (czy poprawniej politycznie mówiąc - samodzielnie) sobie żyją.