Tydzień temu odbyła się ogólnopolska premiera pierwszego filmu o Katyniu. To pierwszy prawdziwie polski film o zbrodni katyńskiej. Zrobiony przez Polaków, dla Polaków i w hołdzie Polakom, o których niektórzy chyba zapomnieli...

Czy wplatane reklamki w kadry filmu albo w artykuł na portalu choć raz Państwa zniesmaczyły?

Powiem z ręką na serduchu, że wybierając się na seans najnowszej części „Szklanej pułapki” byłem mentalnie przygotowany na kolejne odgrzewane kluchy, bo jak inaczej nazwać kolejny już sequel filmu o przygodach niezniszczalnego Johna McClane.

Każdy kto chociaż trochę miał do czynienia z kinem autorskim doskonale wie, że niedawno pożegnaliśmy dwóch wybitnych reżyserów: Ingmara Bergmana oraz Michelangelo Antonioniego. Publikację tę postanowiłem poświęcić temu drugiemu.

Zaczynał się dobrze. Owo „dobrze” trwało jakieś dwie minuty. Cała reszta filmu to ciąg przyczynowo-skutkowy jakiejś kpino-farsy!

Na świecie żyje obecnie około 6 mld ludzi, a wraz z nimi ciągle rosnąca liczba ich marzeń. Setki zrealizowanych, miliony wciąż czekających w kolejce…

Ponad 20 lat temu Patrick Süskind napisał powieść genialną w każdym aspekcie, książkę, której nie można było nic zarzucić.

Dzisiejsza prasa poświęca niemało miejsca Bergmanowi. Wypowiadają się krytycy, filmowcy, wypowiem się i ja.

W czasach niemego filmu rolę muzyki w filmie spełniały wykonywane w trakcie seansu utwory różnych kompozytorów lub improwizacje muzyków. Sergiusz Prokofiew jest jednym z pierwszych kompozytorów, który zajął się pisaniem całej muzyki do filmu.

Nadejście Shreka! Nasz przesympatyczny kolega, o skórze w barwie świeżej sałaty (lub też: niedojrzałych czereśni) i wątpliwej urodzie, powraca na ekrany kin.