Oświeceniem nazywamy wyjście człowieka z niepełnoletności...

Nie uczcie się i nie uczcie dzieci, podstawowych zachowań i wymagań prawnych, diabeł z wiadrem paragrafów i artykułów już ręce zaciera! Kiedy Was nimi obrzuci to tylko kwestia czasu! Strażnicy niegodziwości resztę załatwią!

Wbrew diagnozom wielu ekspertów, kraje o dużej roli sektora publicznego w gospodarce osiągają znaczne sukcesy w polityce społeczno-ekonomicznej.

Nie mają domu, ani swojego miejsca na ziemi. Nie chodzą do szkoły, a każdego dnia muszą walczyć o życie. Kilkadziesiąt milionów nie może powrócić do domu z powodu prześladowań, dyskryminacji i konfliktów zbrojnych. Dzieci – uchodźcy.

Całkiem niedawnymi czasy, których nostalgiczne wspomnienie fotografii w sepii wyziera z ramek, relacje między ludźmi zdawały się jasne i przejrzyste.

Nasz wiek nazywamy dumnie wiekiem informacji. Pełne zagwarantowanie wolności słowa, oraz sumienia niejako imitują nam gwarancje bezpieczeństwa od wszelkich przejawów szeroko pojętej propagandy. Czy jednak jest tak na pewno?

W opowiadaniu została opisana prawdziwa historia, która spotkała mnie podczas powrotu do domu. Uratowałem niewdzięcznego żula od śmierci pod kołami tramwaju.

Pracując w jednej z agend rządowych tkwiłem w przekonaniu, że nie ma już ludzi, grup formalnych, czy też nieformalnych, które z własnej i nieprzymuszonej woli pracują „po godzinach” na rzecz jakiejś idei, na rzecz sprawy.