Głupota jest dowodem na istnienie nieskończoności - takie słowa wypowiedział niegdyś na wykładzie szanowany pan doktor Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu. I oto tej kwestii poświęcam ten tekst. Nieskończoności, rzecz jasna.
Zaczytując się w poezji Macieja Kazimierza Sarbiewskiego, poety barokowego (z przymusu, nie z wyboru) dotyczącej metafizycznego malowidła boskości, dążenia do wspomnianej wcześniej nieskończoności Sacrum, aniołów i niebieskozłotej Maryi, dochodzę do wniosku, że głupota nie wynika z niewiedzy, co z naiwności. Mimo, że jestem reprezentantem zarówno polonistów, jak i leśników, co dla niektórych może wydać się dziwne, znajduję złoty środek, który niezmiernie pomaga mi zrozumieć ten świat. Lecąc w przestworza przy czytaniu literatury i analizując zarazem fotosyntezę można się nieźle zabawić. Czy my, społeczeństwo XXI wieku, jesteśmy mądrzejsi od takiego Maćka Sarbiewskiego, który zajmował się kwestią boską tylko i wyłącznie? Mamy swoje komputery, swoje satelity, swoją technologię. Jesteśmy społeczeństwem informacyjnym, nastawionym na multimedialną papkę, którą spożywamy codziennie w tramwajach czytając "Metro". A taki człowiek baroku, czerpiący wiedzę jedynie od kumpli z sąsiedztwa, bez telewizora, internetu (o, zgrozo!), żył sobie całkiem OK.

Czy jesteśmy mądrzejsi?

Nie. Mamy po prostu większe możliwości. To, co mamy dzisiaj, zawdzięczamy między innymi tym, co byli przed nami. Arystotelesowi, Hipokratesowi, et cetera, którzy to nie mając żadnych środków technicznych wpadali na genialne pomysły. To oni stworzyli podwaliny dzisiejszej nauki, poruszyli ten kamień milowy mądrości, która wciąż - po ponad 2000 lat - jest niewystarczająca, ułomna. Tu zmierzam do nieskończoności wiedzy ludzkiej i ludzkiego pojmowania. Za kolejne 2000 lat (o ile wcześniej Ziemia nie pójdzie z dymem) nasze pseudowynalazki będą pojmowane tak, jak wynalazek druku. Fajnie, że Gutenberg go wynalazł, ale kto dziś zastanawia się nad wielkością i wagą tego wynalazku? Czym będą nasze satelity w przyszłości? Prototypami?
Naiwność jest wprost proporcjonalna do głupoty. Nie twierdzę zaraz, że jestem alfą i omegą - zdaję sobie sprawę z marności mojego życia i z niewielkiego procentu mojego mózgu, pozwalającego mi wiedzieć i analizować. Rozumiem natomiast Sarbiewskiego. Cofnijmy się zatem 400 lat wstecz.

Nie ma telewizora (to już mówiłam). Nie ma płytek Petriego, nie ma zapłodnienia in vitro, nie ma faxu ani EKG. I wielu innych rzeczy, oczywiście. Jest mroczny okres baroku, w którym wszystko było czarne i nijakie, życie rozłamało się na "sex" i "nie sex", grzeszność wychodziła z każdego kanału ściekowego (o ile były kanały ściekowe). Ludzie dopiero co dowiedzieli się, że świat nie jest płaski, mało tego! że jest okrągły! Nie wyobrażam sobie tego szoku i tej paniki. Pozostaje pustka. To, co niewytłumaczalne, niezrozumiałe przestało istnieć. Ludzie wyciągnęli ręce do Stwórcy. Przerażeni z jednej strony, z drugiej zachwyceni ideałem świata. Jedni, grzeszni, jak chociażby Morsztyn, drudzy uduchowieni na maksa, jak Sarbiewski. Obecność Boga działała kojąco, zatem w Niego wierzono i ufano Mu bezwzględnie. Głupie? Naiwne?

Nie. Zagubienie, osamotnienie na tym wielkim, trójwymiarowym okrągłym świecie.