Mieszkańcy uzasadniają, że budynek, w którym mieszkać będą nieuleczalnie chorzy, obniży wartość gruntów w okolicy. Tłumaczą, że nikt nie będzie chciał budować w okolicy, w której znajduje się taki budynek. Jeden z mieszkańców wyraził zaś dezaprobatę z powodu umiejscowienia hospicjum naprzeciw jego domu. Nie podoba mu się bowiem, że będzie musiał patrzeć z okna na umierających...

Podobna sytuacja zdarzyła się niedawno w Opolu, gdzie grupa mieszkańców z okolicy szpitala wstrzymała budowę lotniska dla helikoptera, który miał m. in. skrócić czas transportu rannych z wypadków samochodowych. Argumenty opolskich protestujących były równie szokujące: przeszkadzać ma im hałas jaki wywołuje helikopter oraz niebezpieczeństwo katastrofy helikoptera. Pozostaje zagadką, dlaczego zakładają, że każdy lot helikoptera zakończy się katastrofą i to akurat na ich posesji, jednak mają widać wiarygodne źródła. W tych samych źródeł musiał zresztą korzystać prezydent Opola, który budowę lądowiska wstrzymał.

Obie te sytuacja każą się zastanowić nad kondycją moralną mieszkańców Łodzi, Opola, innych miast i nas samych. Czy naprawdę aż tak trudno zaakceptować fakt, że nieuleczalnie chorzy ludzie muszą umierać w godnych warunkach? Państwo stara się tym ludziom stworzyć warunki do godnej śmierci, a tymczasem powodowana skrajnym egoizmem mniejszość, oczywiście zdrowa, stara się te działania storpedować w imię wartości czysto materialnych. To jeszcze można jakoś zrozumieć, bo pieniądze są jakąś przyczyną. Ale żeby przeszkadzał hałas helikoptera, który przywozi rannych do szpitala? Czy niedługo mieszkańców miast będzie irytował dźwięk karetki na sygnale, albo straży pożarnej? W takim razie postuluję, by zaprzestać wszelkich inwestycji w szpitale, hospicja, helikoptery medyczne, karetki, a wszystkie będące obecnie w użyciu przekazać na złom by już nigdy nikomu nie przeszkadzały. Nie budujmy nic, nie róbmy nic. Żeby nic nie było! Zaczynam rozumieć skąd wziął się Kononowicz.