Nareszcie się doczekał, jednak doczekał się zaledwie listu, w którym oznajmiono mu, że jego własność rozdysponowano (choć odniesienie do grabieży jest bardziej rzeczowe).
Mógłbym dalej prowadzić dysputę o „Ludzu”, ale trudno pisze się tak bezosobowo o własnych doświadczeniach i chyba wystarczy już kaznodziejskiego tonu.
Rzeczywistość jest brutalna i należy ją nazywać po imieniu.
Niszcząc spuściznę przedzakonnego i zakonnego życia wspólnota postawiła Człowieka (mnie i nic nie złamie mnie na tyle bym pisał o sobie mała literą) w punkcie wyjścia jego życiowej drogi. Gdy nie tylko należało wyznaczać nowe cele, ale także szukać nowej drogi. Niestety wiedza historyczna nie poparta materiałem źródłowym nie posiada żadnej wartości. Wszak podstawą nauki jest sprawdzalność wyników badań, a jak je sprawdzić, gdy brak aparatu naukowego – obróconego w perzynę przez wspólnotę paulińską.
A więc czym jest zakon, który Jasnej strzeże Góry? Czym jest dla mnie? Tajfunem, który przeszedł przez moje życie, niszcząc wszystko co napotkał. Jednak różnica pomiędzy siłami natury a działaniem ludzkim polega na woli. A w tym przypadku wyrazem woli (a więc świadomym działaniem) przedstawicieli wspólnoty zakonnej było niszczenie. Niestety nie wiem czy wynikało ono z samej żądzy niszczenia czy też miało głębsze podłoże.
Stałem się ofiarą paulińskiej rządzy niszczenia – efekty mej pracy strawił inkwizycyjny stos – czyżby ma wiedza była aż tak groźna dla zakonu?
Stałem się ofiarą paulińskiej dobroczynności – wszak we „wspaniałomyślnym” odruchu dobroczynności zakonnicy rozdali nie swoją lecz moją własność.
Ofiarą byłem, ale nie zamierzam nią być.
Co moje – to moje!
Tego żądam i oczekuję.
Amen!