Ostatnie badania dowodzą, że podczas umierania, w jego ostatniej fazie zauważa się wzmożoną aktywność mózgu. Według niektórych naukowców właśnie ta aktywność jest odpowiedzialna za wizje ludzi którzy przeżyli śmierć kliniczną. Możliwe, iż to właśnie przez te kilka chwil człowiek przezywa szczęście nieporównywalne z żadnym innym, by później rozpłynąć się w nicości. Czy zatem warto poświęcać lata dla tych kilku minut nieograniczonego żadnymi barierami szczęścia? Czy nie popełniając samobójstwa, dostaniesz od życia jakikolwiek prezent porównywalny z tym co dostajesz od śmierci? Ja sam nie jestem tego pewien, dlatego tez trudno mi udzielić odpowiedzi na to pytanie. Nie mam pojęcia jak wygląda takie szczęście przy umieraniu, może jest właśnie porównywalne, ze szczęściem jakie okazują dzieci, gdy otrzymują wymarzona zabawkę. Dla nas dorosłych jest to już chyba nieosiągalne, ale chciałbym się mylić. Taką cenę przychodzi nam płacić za dorosłość, ale czy warto? Dlatego nawet kilkunastoletnie dzieci popełniają samobójstwa, musimy oddać dziecinne szczęście, a przez następnych kilka lat zarabiać na dojrzałość. Właśnie w tym okresie powody tak drastycznych czynów mogą się nam wydawać błahe i nic nie znaczące, ale nich jest to istna apokalipsa. Jedna 14-letnia dziewczynka, napisała na forum, że chce ze sobą skończyć, ponieważ jej chłopak (17-letni) ją rzucił. Dla nas to tylko młodzieńczy zawód miłosny, dla niej romans na miarę Romea i Juli. Mniej możemy się martwić o kobiety(co nie znaczy, że w ogóle), bo jedna kobieta na pięciu mężczyzn decyduje się na samobójstwo. Może to mężczyźni są bardziej opiekuńczy wobec płci pięknej, i dodatkowo w genach mamy zakodowany tak jakby kodeks bushido? Dlatego laliśmy się po mordach w imię kobiet i honoru, a gdy nie podołaliśmy to co nam pozostaje? Dlatego apeluję do was wszystkich! Nawet jeśli uważacie, iż powyższy tekst was nie dotyczy, nie zaszkodzi przecież otworzyć szerzej oczu i się rozglądnąć. Możecie zareagować zanim, ktoś się całkowicie schowa za mgłą zapomnienia…