Złamana kariera
Adriannie Sawickiej (21 l.) byłej pływaczce, objętej szkoleniem olimpijskim, trening i nadmierne obciążenie, na które jej młody wówczas organizm nie był jeszcze przygotowany, zniszczył zdrowie, a zdrowie karierę. – Podczas badań wyszło na jaw, że miałam śmiertelny poziom kinazy kreatynowej i zaburzaną biochemię w organizmie. Okazało się, że w trakcie jednego z treningów przeszłam zawał mięśnia sercowego. Miałam wtedy 16 lat – mówi. Ada na półtora roku musiała zrezygnować z uprawiania jakiegokolwiek sportu, po tym czasie próbowała wrócić do pływania, jednak nie odnosiła już sukcesów (przed chorobą zdobyła m.in. brązowy medal na Mistrzostwach Europy Juniorów w Budapeszcie w 2005 roku na 100m stylem klasycznym).
Co po urazie?
– Sportowiec doznający kontuzji przeżywa przede wszystkim stratę – nie tylko zdrowia, pełnej sprawności fizycznej, ale też brak możliwości wykonywania codziennych zajęć czyli treningu, realizacji swoich pasji i postawionych celów. Naturalnie w tej sytuacji jest pojawienie się lęku dotyczącego powrotu do zdrowia i pełnej sprawności oraz możliwości kontynuacji kariery – mówi Martyna Nowak, psycholog sportu. A co jeśli uraz całkowicie wyklucza zawodnika z uprawiania sportu? – W takiej sytuacji niezbędne, ale bardzo trudne jest przewartościowanie dotychczasowych sposobów funkcjonowania oraz znalezienie odmiennego rodzaju aktywności. Jest to proces długotrwały i wymaga od sportowca dużej determinacji i zaangażowania. Bardzo ważną rolę spełnia tu wsparcie ze strony otoczenia i najbliższych. Zdarza się, że oprócz pomocy psychologa sportu, w takich przypadkach o współpracę poproszony zostaję również psycholog kliniczny – dodaje.
Najbardziej narażeni na urazy są sportowcy zawodowi. Są poddawani ogromnym obciążeniom, treningowi towarzyszy ból, kontuzje. Mimo to, bardzo rzadko zdarza się, aby tylko uraz fizyczny wykluczał zawodnika ze sportu. Często wiąże się z tym wiek

sportowca, uraz psychiczny, a także wypalenie treningami.