I nie chodzi tutaj o jakieś wydumane prawo. Ludzie bardzo dobrze rozpoznają swoje wzajemne pokrewieństwo. Altruizm krewniaczy jest najważniejszą podstawą ludzkich zachowań opiekuńczych, a on wymaga od osobników rozpoznawania wspólnego pokrewieństwa. Umiejętności podobnego rozpoznawania wzajemnego pokrewieństwa wymaga unikanie stosunków kazirodczych. Unikanie tego typu stosunków dzięki takiemu rozpoznawaniu powoduje, że pary częściej są ze sobą zgodne pod względem tych spośród zupełnie nieznaczących cech wyglądu (np. stosunek długości palca serdecznego do wskazującego), które są bardziej dziedziczne.
Dzieci pozbawione naturalnych ojców będą podświadomie czuć, że nie są ich, a mężczyźni wrobieni w ojcostwo, mimo najlepszych chęci i braku świadomości wrobienia, będą podświadomie czuć, że nie wychowują własnych dzieci. Kto wie, ile popsutych stosunków (rzekomy) ojciec-dziecko jest wynikiem oszustwa niefrasobliwej matki? Jeżeli do pobłażania państwa dla tej niefrasobliwości dodać lekceważenie prawodawstwa europejskiego dla takich praw reprodukcyjnych mężczyzny, jak współdecydowanie przez niego o przeprowadzeniu aborcji, okazuje się, że większość przypadków zaniedbań wobec dzieci, jakie notuje się ze strony ich męskiego rodzica, jest wynikiem działania seksistowskiego prawa.
Zmieńmy więc takie prawo!