Witaj Viltenbrethu.
Zacząłem wymieniać się myślami i uczuciami z mym rodzeństwem. W ten sposób mogliśmy lepiej poznać siebie nawzajem. Jednakże znów żołądek kazał nam zapomnieć o wszystkim, co nie wiązało się z zaspokojeniem głodu. Nasza matka wyszła z jaskini, lecz szybko wróciła niosąc w paszczy kawał mięsa wyszarpany z jakiejś zwierzyny. Położyła go na ziemi, a następnie pocięła na mniejsze kawałki, które bylibyśmy w stanie pochłonąć. Z zapałem zabraliśmy się do jedzenia. Gdy nasyciliśmy nasze żołądki poczuliśmy senność.
Wtulcie się we mnie, moje maleństwa. – Powiedziała matka kładąc się bokiem na ziemi. Gdy tylko ułożyliśmy się przy niej, osłoniła nas swoimi skrzydłami zapewniając nam ciepło. Tak zasnąłem nie myśląc już o niczym więcej…