Francis Beaufort, irlandzki hydrograf, oficer floty brytyjskiej, stworzył skalę służącą do opisywania intensywności wiatru, zależną od stanu morza i rodzaju fal. Zjawiska te zostały wyskalowane w przedziale od 0 (flauta) do 12 (huragan) w skali Beauforta. Trwożne zdanie - 'Na Pomorzu już 10 stopni w skali Beauforta!' można byłoby zapisać - 'Na Pomorzu już 10 bofortów!'. Znacznie krócej, co ma znaczenie w szybkiej mowie, w tytułach i na paskach informacyjnych przewijanych u dołu telewizyjnych ekranów. Także pół boforta, jeden bofort, dwa boforty, pięć bofortów.
Charles Richter, amerykański geofizyk, stworzył logarytmiczną skalę określającą wielkość trzęsienia ziemi na podstawie amplitudy drgań wstrząsów sejsmicznych. Zjawiska te zostały wyskalowane w przedziale 0-10 w skali Richtera. Wówczas zdanie - 'Przeczuwali, że zbliża się wstrząs tektoniczny o druzgocącej sile 10 w skali Richtera' można byłoby zapisać krócej - 'Przeczuwali, że zbliża się wstrząs tektoniczny o druzgocącej sile 10 richterów'. Również pół richtera, jeden richter, dwa richtery, pięć richterów.
Nie powinny nas zatem dziwić jednostki - celsjusze, boforty, czy richtery, skoro od wielu lat znamy i stosujemy - ampery, bekerele, dżule, henry, herce, makswele, niutony, omy, paskale, waty, webery, wolty…
Po powyższych rozważaniach
proponuję uznać oboczną formę
celsjusz, celsjusze, celsjuszy
(1 C, 2 C, 5 C)
jako jednostkę temperatury
(także inne omówione jednostki).
Oczywiście, powyższa propozycja ma światowy wymiar, zatem powinna być przekazana właściwym międzynarodowy instytucjom. Gwoli informacji – w wielu językach (jeśli zasady na to pozwalają) nazwy jednostek, w tym fizycznych, a także nazwy pierwiastków chemicznych są pisane od małych liter (nawet jeśli pochodzą od nazwisk) oraz zwykle są przyjęte do słowników w sposób przyjazny dla tych języków (wówczas nazwy mogą nie być identyczne z nazwiskami).