Jaka jest wojna? Czy rzeczywistość jest taka, jak ją nam przedstawiają media, czy rzeczywiście Polacy w misji „pokojowej” w Iraku stoją na straży, tego, co najlepsze? Nad
pobytem polskich żołnierzy w Iraku również zastanawiał się w swych pracach Libera. Kiedy zobaczyłem jego przedstawienie, na którym było widać, jak żołnierz polski z uśmiechem na twarzy obejmuje kobietę iracką, pełną uśmiechu i wdzięczności dla naszego żołnierza, zestawiłem ten obrazek z zasłyszaną historią od ludzi, którzy mieli styczność bezpośrednią z tym konfliktem (żołnierz, pobyt w Iraku). Okazuje się, że kobiety irackie często pozorują ciążę, atakują posterunki okupantów, podchodząc doń, a następnie detonując się w akcie samobójczym. Żołnierze na krawędzi wytrzymałości psychicznej, niejednokrotnie strzelają do kobiet w ciąży, myśląc, że to niedoszłe samobójczynie! O tym nie dowiemy się z gazet, ani z telewizji, tylko bezpośrednio od ludzi uczestniczących w tej akcji.

Inny artysta Artur Żmijewski pokazuje ciała kalekie, zdeformowane, chore lub stare. Trudno jest patrzeć na taki obraz człowieka, z pewnością łatwiej jest malować kwiatki, portrety, konie w galopie etc. Jednak czy skupiając się tylko i wyłącznie na tego typu sztuce, przekazie, człowiek jest w stanie się czegoś dowiedzieć o sobie? W sztuce jesteśmy przyzwyczajeni do obrazów śmierci, ale tych estetycznie poprawnych, czasem nawet urzekających i taki też fotogram można było zobaczyć podczas wykładu: młoda Czeczenka samobójczyni, która dokonała samoeksplozji na koncercie rockowym w Moskwie. Przeczyła wszelkim propagandowym kanonom, które mamy zakodowane za sprawą Rosjan tj. Czeczenka osoba stara, gruba, fanatyczka. Ta młoda dziewczyna, leżąca martwa na ziemi, była piękna, zastygła w potencjale, jaki mogła nieść przez całe życie, z tego powodu prasa zastanawiała się czy te zdjęcie może być pokazane, czy też nie.
Jako twórca niezależny, działający również w zakresie sztuk plastycznych, niejednokrotnie podejmowałem tematykę związaną z ostatecznością. Zawsze byłem świadom powagi tematu, nie chodziło mi osobiście o podkręcanie patosu umierania, ale o sam fakt jej brutalności, tzn. najczęściej nieoczekiwanego wkroczenia jej za sprawą innych ludzi czy żywiołów w nasz poukładany świat. Śmierć to coś nieuchronnego, coś co może się przydarzyć nie tylko starcom czy żołnierzom, ale każdemu z nas w każdej chwili, czy, to dziecku, czy młodej kobiecie, czy pewnemu sobie dyrektorowi firmy lub artyście (np. Beksińskiemu).