XX wiek i pontyfikat Jana Pawła II przyniósł rozszerzenie pojęcia cywilizacja śmierci. To już nie jest tylko kwestia aborcji, ale również związków homoseksualnych, które ze swojej natury wykluczają posiadanie potomstwa. Kościół potępia również pęd za karierą, który opóźnia proces założenia rodziny i posiadania dzieci, które i tak często tworzą model rodzinny typu dwa plus jeden, podczas gdy kobieta podczas całego swojego okresu rozrodczego może urodzić ich kilkanaścioro. Kościół Katolicki przeciwstawia się również antykoncepcji, jako kolejnemu czynnikowi kształtującemu cywilizację śmierci, ale zadajmy sobie pytanie, czy nie byłoby to rozsądne, dać możliwość skorzystania z tego dobrobytu kobietom Etiopii i Somalii? Czyżby Kościół był zdania, że jest to zło tak samo straszne, czy równe obrazowi matki patrzącej na swoje dzieci konające z głodu? Czy zabicie plemnika jest takim samym okrucieństwem, jak zabicie człowieka, czy jest to tylko moralne usprawiedliwienie w obliczu wyrzutów sumienia?

XX wieczna Brazylia to środowisko bezpańskich dzieci, które kradną, mordują i żyją na śmietnikach. W prawach demografii chodzi o to, aby ludzie w okresie produkcyjnym utrzymywali dzieci i emerytów, stąd konieczność stabilizacji przyrostu naturalnego na optymalnym poziomie jest oczywisty. Tyle tylko, że nie każde państwo może sobie pozwolić na utrzymanie setek tysięcy dzieci, podczas kiedy ich rodzice ledwo wiążą koniec z końcem i nie mogą sobie na nie pozwolić. Osławione w Polsce becikowe, dla matek świadomych kosztów utrzymania dziecka ma mniej więcej taką samą wartość, jak podwyżka rzędu dwudziestu złotych dla nauczycieli. A pomimo całej radości płynącej z posiadania dziecka, jest to jednak przede wszystkim ogromna odpowiedzialność, wiążąca się z całym pasmem ograniczeń. A wyrzucane nam w twarz pytanie „co jeszcze musisz kupić, zanim zdecydujesz się na dziecko?”, skwitujmy komentarzem o teoretycznie chrześcijańskim zrozumieniu i tolerancji, które już dawno przerodziły się w bezkompromisowy fanatyzm.