To była i jest poezja, która pokazuje mi piękno tego świata, odkrywając jego kamienistość. I właśnie taką też poezję odkryłam we wspomnianych wierszach poetów mojego pokolenia.
A młodzi? Może nie rozumiem ich świata, wszak mój dobiega kresu, może nie słyszę ich dialogu w poezji, jaką tworzą. Oni rozmawiają sami z sobą, z rówieśnikami. Ale jeśli ich wiersze mają stać się odbiciem przeżyć obecnego pokolenia, mogłyby zawierać więcej z życia, a mniej z innego świata.
Portale „Jest Lirycznie”, ”Stowarzyszenie Żywych Poetów” i inne swoją zawartością potwierdzają moje spostrzeżenia. Oczywiście jest dużo młodych, którzy prowadzą autentyczny dialog z czytelnikiem. Ich wiersze wywołują skojarzenia, inspirują do marzeń, do obserwacji tego, co nas otacza. Ale nie czuję radości istnienia, a raczej beznadziejność. Mylę się? Podyskutujmy na temat poezji jako dialogu oraz jej roli w naszym życiu. Zapraszam do dyskusji.