Teraz o będzie o mężczyznach. Oczywiście najfajniej na świecie wypada Pierce Brosnan występujący tu w roli Sama. Czy to on jest ojcem Sophie – trudno powiedzieć i choć sympatia widza może oscylować właśnie po jego stronie, to tak naprawdę nie ma to większego znaczenia. Rola ta jest dla Brosnana bodaj debiutem wokalnym, dość ostro ocenionym przez krytykę. Mnie ten debiut przypadł do gustu jako świetnie pasujący do ogólnej, ludzkiej niedoskonałości właściwie wszystkich ważniejszych postaci filmu. Podoba mi się Brosnan śpiewający, podoba mi się płaczący podczas wykonania ‘SOS’. Całkiem niezłe tło – aktorskie i charakterów – stanowią dla niego Bill (Stelan Skarsgard), nieposkromiony, niepoprawny wilk morski, na którego sidła decyduje się zarzucić Rosie oraz Harry (Colin Firth), który cały czas pobrzmiewa echem pamiętnego Darcy’ego. Do momentu jednak, kiedy to okazuje się, że w życiu kochał tylko jedną kobietę, resztę zaś sił witalnych swojej miłości przeznaczył innym mężczyznom.
Do kina wybrałam się z moim Partnerem, fanem scenicznej wersji musicalu ‘Mamma Mia!’. W kinowych ciemnościach oddawałam się radości, jaką przynosiła nam wersja ekranowa, jak i ukrywałam niezdarnie, że po raz kolejny to śmieję się, to beczę ze wzruszenia ‘na filmie’. Polecam doczekanie do końca listy płac, gdyż jest to niepowtarzalna okazja, by zobaczyć choćby Colina Firtha w obcisłych, błyszczących trykotach, zadziornie poruszającego bioderkami. W trakcie emisji wspomnianej listy płac korpulentna murzynka wstała i głośno wykonała kolejny przebój ABBY tego wieczoru przy akompaniamencie filmowym, zachęcając skutecznie resztę widowni do zabawy. I niech ten, proszę Państwa, spontaniczny przykład z życia prosto wzięty świadczy o jakości rozrywki proponowanej przez film, o którym powyżej..