Już za sprawą „Teorii Widzenia” W. Strzemińskiego, możemy dokonać autopsji przeanalizować, co mamy w głowie, i jak układają się nam w polu widzenia obrazy. Kolejno możemy postawić sobie zagadnienie niczym z gabinetu psychologa; skąd mamy spojrzenie „neosentymentalne”, „neośredniowieczne”, „neoromantyczne” lub, dlaczego windujemy do klasy błogosławionej malarstwo renesansowe? Czy te wszystkie twierdzenia i upodobania mówią nam coś o nas samych, czego jeszcze być może do końca nie zrozumieliśmy? Autor „Teorii widzenia”, znakomicie ujął w zakresie wizualnym, przenikanie rozmaitych ideologii do tendencji w sztuce i dalej wskazał, że ideologia w znaczeniu-tradycja przechadza się w nas samych jakby po uczęszczanej ulicy, tworząc z nas kopie, uznanych twórców. Dramatem tożsamości jest stan, kiedy współczesny człowiek, nadaje światu coś, co już dawno zostało porzucone i zdewaluowane do roli reprezentacji wieków uprzednich. Obrazy 19-wieczne pełne realizmu, miały moc oddziaływania w okresie im przynależnym, dziś gdyby nawet ręka geniusza, kreowała z siebie dzieła bardzo doń zbliżone lub takie same, to z całym szacunkiem dla wysiłku, jest, to sfera dokonań nie mających siły - mocy autentycznego przekazu. To jakby ludziom proponować katarynki zamiast telefonów komórkowych i myśleć, że wszyscy tych katarynek potrzebują. Ponieważ w stopniu deklasującym: fotografia, film, telewizja, nowe media wyparły malarstwo tradycyjne do roli dekoracyjno - antykwarycznej. Malowanie z orientacją na przeszłość bez transpozycji teraźniejszej pozostaje już tylko snobistyczną manierą, pewnego rodzaju „kowalstwem” formą chowania głowy w piasek przed obecnym lub nieumiejętnością przystosowania się do współczesnych impulsów.
Sposoby widzenia rozpoznane i nowe: iluzoryczne i rzeczywiste, mogą się z powodzeniem „przenikać w rozmaite ciągi warstw czy „kolaży”. Nawet przy standardowym badaniu IQ wchodzi w grę rozmiar komplikacji obrazów bardziej wielotorowych, mentalnych, zalegających w naszej pamięci i abstrakcyjnych, geometryczno-matematycznych. Psycholodzy badający naszą tożsamość, sprawdzają mobilność naszego mózgu, na poziomie szybkości analizy. Obrazy nie funkcjonują, bowiem w próżni, są zmagazynowane w określonym środowisku, w sąsiedztwie innych ośrodków ludzkiej percepcji, które, to dopiero w całości, dają nam świadomość zbliżoną do rzeczywistej, ale nigdy nie są obiektywne. Ludzie widza świat odmiennie można się o tym przekonać, gdy staniemy przed zadaniem wyłowienia z jednego obrazu twarzy młodej kobiety lub konturu staruszki (tu następuje podział procentowy), w innych testach musimy uzupełnić brakujące ciągi linearne lub geometryczne, w miejsca puste mózg prawdopodobnie wstawi kontury. To nic wyjątkowego mechanizm ten zachodzi przy obserwacji chmur widzimy zamki, postacie itd. W odróżnieniu od byłych pokoleń mamy możliwość spojrzenia na ten świat z wysokości wielu tysięcy kilometrów, zwyczajnie pędząc przez niebo rejsowym samolotem. Gdyby -Leonardo żył obecnie z pewnością nie byłby malarzem renesansowym osadzonym wieki wstecz, gloryfikującym to, co niegdyś było; byłby to raczej twórca nowości, jakiej cała rzesza współczesnych autorów malujących tzw. poprawne standardy, w życiu nie wymyśli.