Również Belgia z piosenką O Julissi Na Jalini Ishtar w nieistniejącym języku dała występ bardziej koszmarny niż fajny. Nieodparte skojarzenie z występem Ivana i Delfina w barwach polskich… także brak miejsca w finale.
                               W tym roku w finale z 20 maja wystąpiła też dwójka debiutantów: Azerbejdżan i San Marino.
Występ reprezentacji tego pierwszego kraju (Elnur & Samir) i utwór Day after day był zdecydowanie musicalowy. Anioły (ach, czyż to nie sam Lucyfer zagościł na belgradzkiej scenie? Pan Śpiewający w szatach anielskich był łudząco podobny do wizerunku Lucyfera, stworzonego przez Neila Gaimana), krew, tron, niezła linia melodyczna, dużo wrzasku i miejsce w finale. Właściwie… dlaczego nie? Swoisty Upiór w Operze zawsze lepszy niż irlandzki teatrzyk kukiełkowy…
San Marino i Miodio z Complice nie zwróciło zbyt wielkiej uwagi, więc debiut San Marino można uznać za nie najlepszy: nie dość, że nie wciągnęło, to jeszcze nie ma miejsca w finale na osłodę. Mówi się trudno.
                                 Oprócz Polski, Izraela, Rosji, Norwegii, Azerbejdżanu, tzw. „wielkiej czwórki” (państw, mających zagwarantowane miejsce w finale: Wielkiej Brytanii, Francji, Hiszpanii, Serbii) i finalistów z II półfinału w finale usłyszymy też: Pokušaj Laki (Bośnia i Hercegowina), Quele, quele Sirusho (Armenia), Missä miehet ratsastaa Teräsbetoniego (Finlandia) oraz Secret Combination Kalomoiry (Grecja). Mogę powiedzieć, że wybór pozostałych najlepszych finalistów I półfinału nie jest najgorszy, choć nie do końca jestem za reprezentacją fińską: Teräsbetoni i jego utwór są niemal bliźniaczo podobne do twórczości i charakterystycznego wizerunku scenicznego zespołu Lordi. Czas pokaże, czy sobowtór fiński powtórzy sukces Finlandii sprzed 2 lat aczkolwiek ja wierzę w powodzenie linii ballad, która sprawdziła się już w I półfinale.