Poza tym Rumunia prowadziła i prowadzi politykę zdecydowanie antyrosyjską. Już za Ceauşescu kraj z powodzeniem odizolował się od Związku Radzieckiego, zawieszając nawet uczestnictwo w Układzie Warszawskim. „Słońce Karpat”, jak to lubił być nazywanym Wódz Rumunii, wolał się integrować z Chinami, a nawet z Europa Zachodnią (przez co Rumunia otrzymała masę kredytówz Zachodu) niż z Rosją, którą postrzegał jako zagrożenie dla budowy swojego wymarzonego imperium i kultu jego osoby. Ironicznie, to właśnie dzięki bardzo silnie kojarzonym z Rumunią komunizmem w wydaniu Pana Ceauşescu, związki tego kraju z Rosją wydają się logiczne i naturalne.

Dziś politycy rumuńscy nadal w większości są w opozycji do Rosji, z prezydentem Traianem Băsescu na czele, który otwarcie proklamuje swoją niechęć do mocarstwa. Społeczeństwo też z reguły nie ma dobrego zdania o Rosjanach, do czego w dużej mierze przyczyniła się kwestia Mołdawii (wielu Rumunów do dziś uważa, że Mołdawia powinna być z powrotem wcielona do Rumunii).


Na dziś zatrzymam się w tym miejscu. Pisząc o Rumunii, jaką zdążyłam poznać w przeciągu ostatnich dwóch lat mego życia - przede wszystim „przez” i „dzięki” wspaniałym ludziom, chciałabym aby i Polacy poznali ją od trochę innej strony. Strony mniej nagatywnie wyeskalowanej w celu tworzenia stereotypów, strony intrygującej, ale i codziennej, strony europejskiej. Nie chcę nachalnie reklamować Rumunii, chcę jedynie zwrócić uwagę na fakt, że istnieje wiele państw, szczególnie w Europie Wschodniej i Południowej, które dzięki wypracowanym przez lata niepochlebnym schematom, mają dziś perojatywną opinię. Opinię, która niekoniecznie pokrywa się z rzeczywistością. Ja mam szczęscie zagłębić się w historię i kulturę jednego z nich i dojrzeć jego oblicze, które jest naprawdę fajne...