Gate number one

Druk Air posiada bazę na jedynym międzynarodowym lotnisku w kraju, w pobliżu miasta Paro. W porównaniu z europejskimi portami Paro International Airport (PBH) prezentuje się nader skromnie, a swymi rozmiarami kojarzy się z lotniskiem w czeskiej Ostrawie, czy rumuńskim Klużu.

Aerodrom otoczony jest dzikimi górami dochodzącymi do 5000 metrów n.p.m., a tuż obok w głębokiej dolinie przepływa wartko rzeka Pa-chu. Niewątpliwie podejście i start wymagają sporego kunsztu od załogi. Ze względu na warunki za każdym razem uruchamiana jest procedura tzw. podejścia z widocznością. Wysokość najwyższego punktu na polu wzlotów wynosi niemal 2500 metrów.

Charakterystycznym składnikiem lotniska są budynki pokryte zielonymi dachami, reprezentujące typowo himalajski styl architektury. Przypominają one bardziej zespół klasztorów, niż port lotniczy. Centralny element pejzażu to oczywiście terminal pasażerski. O jego rozmiarach niech świadczy fakt, że w środku zamontowano zaledwie cztery stanowiska check-in, do dyspozycji pasażerów oddano zaś tylko jeden gate.

Z jedynego pasa o długości niecałych dwóch kilometrów startują wyłącznie samoloty Druk Air („druk” oznacza smoka, symbol Bhutanu). Żadna zagraniczna linia lotnicza nie została dopuszczona do operowania na terytorium królestwa. Dostaliśmy się tam dzięki ofercie last minute niemieckiego biura podróży.
Linie bez pilotów

Królewskie Linie Lotnicze Druk Air rozpoczęły działalność 5 kwietnia 1981 roku. Inauguracyjny lot odbył się dwa lata później. 14 stycznia turbośmigłowy, malutki osiemnastomiejscowy Dornier 228-200 wzbił się w powietrze, aby wylądować w indyjskiej Kalkucie. Równocześnie otwarto trasę do stolicy Bangladeszu – Dhaki. Taką dużą przerwę czasową pomiędzy powołaniem linii, a pierwszym startem samolotu można tłumaczyć kompletowaniem załóg i obsługi, zarówno w samolotach jak i na lotnisku. W momencie powstania Druk Air, w Bhutanie nie było pilotów, mechaników lotniczych, itp. Królestwu pomocy udzielił rząd Indii, delegując między innymi inżynierów.

Również samo lotnisko wymagało modernizacji, gdyż wcześniej znajdowało się tutaj zaledwie lądowisko dla helikopterów. W tym czasie w skład portu wchodził jedynie budynek z małą, dwupokojowa siedziba kontroli ruchu lotniczego na piętrze, na parterze zaś dokonywano odprawy pasażerów. Za halę odlotów i poczekalnię służył... trawnik przed budynkiem. Samolot miał bazę w Kalkucie, ponieważ w Bhutanie nie było hangarów, za serwis odpowiedzialni zaś byli mechanicy Air India.

Jak tłumaczą przedstawiciele linii, ze względu na rozwój lotnictwa oraz prognozowane wzrosty liczby pasażerów, potrzeba zakupu większej maszyny stała się bardzo palącą kwestią.

Pierwszy odrzutowiec pojawił się w Paro International Airport w listopadzie 1988 roku. Średniodystansowy czterosilnikowy British Aerospace Bae 146 połączył Bhutan z New Dehli w Indiach, Bangkokiem w Tajlandii oraz Kathmandu w Nepalu. W tym samym czasie Bhutan rozpoczął własne programy szkolenia pilotów, starając się uniezależnić od Air India.