Wielokrotnie czytając "Machinę" zaglądam na stronę felietonu Agnieszki Chylińskiej. W jednym z ostatnich tekstów rozpisywała się o polskich gwiazdach. Jako takie nie istnieją, jako że nie istnieje jako taki show buissnes, a jak istnieje to ludzie "gwiazdy" mają do niego spory dystans, widząc przaśno-buraczaną jego rzeczywistość.

Kim jest w Polsce gwiazda? Do takich z pewnością mógłbym zaliczyć Stanisława Mikulskiego, który w latach 70 był po prostu sławny. Dzisiaj podróżuje ze mną komunikacją miejską. Jakieś to trochę, hmm, za normalne? Wyobraźmy sobie takiego Daniela Craiga, który jak gdyby nigdy nic siada sobie obok nas w autobusie. Ciężko.



Nic dziwnego, że w głowie się nie mieści, żeby ludzie takiego pokroju zniżali się od poziomu mojego, czytaj szarego obywatela. A u nas, proszę bardzo. Nie dość, że w autobusie spotkasz "Janka" to przy odrobinie szczęścia, emigrując do Anglii, w sortowni śmieci będziesz mógł pracować z Agatą Wróbel, brązową medalistką z Aten.


Czegoż więcej chcieć? Naród może obcować ze swoimi bohaterami, władcami wyobraźni, niemal na każdym kroku, a wszyscy narzekają.