Ok., uchylmy rąbka tajemnicy – „leben” z niemieckiego, oznacza „życie”.

Druga część tematu – nie wymaga tłumaczenia, a jeżeli tak, to tym

bardziej nie zrozumiesz pierwszej. O czym więc chcę pisać i po co?

Nudzi mi się? Nie mam co robić w domu? Lepiej do nauki bym się zabrał,

niż wypisywał dyrdymały, marnując swój i przede wszystkim Twój cenny

czas, o Czytelniku. Aby udowodnić, że mam do Ciebie resztki szacunku,

napiszę, po co piszę, o czym piszę i dlaczego chcę akurat napisać.
   

Piszę.

Życie – vita, leben, life, lewe, vie – ładnie brzmi? Co z tego… w

każdym kraju, na każdym kontynencie, o każdej porze, w każdym czasie –

nie ma sensu.
Zgodzisz się ze mną? Nie!? To dobrze, bo jednak

chyba po coś żyjemy. Po co? To pytanie (retoryczne), nie daje spać

ludziom, którzy poświęcili swoje życie, aby udzielić na nie odpowiedzi.

Nie udało im się to i nigdy nie uda. Można tylko wysuwać nowe tezy,

obalać stare, tworzyć imperatywy, patrzeć w niebo, niczym Kannt i

myśleć nad sensem swojej egzystencji. Każdy medal ma dwie strony,

prawda? Jaka zatem jest druga strona filozofa? Jego życie ma sens.

Dlaczego? Bo sensem jego życia, jest znalezienie leku – leku na dumnie

brzmiącą chorobę „sens życia”. Gwoli przypomnienia – Żeglarz Heraklit,

swoje życie przepłynął łodzią „pantha rei”, materialny idealista

Platon, badał dwadzieścia jeden gramów człowieka, Demokryt nie starał

się zrozumieć wszystkiego, bo wszystko stanie się niezrozumiałe, a

Kartezjusz „cogito, ergo sum”.
   

Coraz większą

popularność zdobywają samochody z napędem hybrydowym – połączenie jakiś

dwóch źródeł energii, np. benzyny i prądu – zarówno benzyna, jak i

prąd, powodują, że auto jedzie…do czego zmierzam – hybrydyczność jest

wg mnie namiastką synkretyzmu – filozofowie czerpali z siebie nawzajem,

łącząc poglądy, przez co urozmaicali swoją wiedzę i poznawali poglądy

innych, jednak niestety nikt nie jest mądrzejszy od Google.
   

Teraz

ja wcielę się w rolę filozofa, chociaż nie jestem ani wybitny, ani

genialny, czyli mogę użyć w stosunku do opisu mojej osoby słowa

„ambiwalentny”. Moją filozofię nazwę „na chłopski rozum”. Głównym

założeniem tego nurtu, będzie (tak na chłopski rozum) znalezienie

odpowiedzi na pytanie „po co żyć?” W odróżnieniu od wielkich

myślicieli, ja znalazłem rozwiązanie tej zagadki w kilka minut. Właśnie

jest losowanie Totolotka – „W maszynie znajduje się czterdzieści

dziewięć kolejno ułożonych kul, komora jest pusta, proszę o zwolnienie

blokady. Rozpoczynamy losowanie” Spośród wylosowanych… nie liczb –

przykładów odpowiedzi, wylosowałem następujące – „żeby być kimś”, „żeby

być szczęśliwym”, „żeby sobie popływać”, „żeby osiągnąć zbawienie”,

„żeby cierpieć”, „żeby jeść”, „żeby żyć”, „żeby umrzeć”. Liczba

wygranych pierwszego stopnia wynosi dokładnie tyle, ile mamy ludzi na

świecie, czyli ok. sześć miliardów. W tej grze każdy wygrywa. Każda

odpowiedź jest prawidłowa. Każdy jest filozofem, ma swą teorię. Niczym

w rozprawce, stawia sobie w momencie narodzin tezę „po co żyć?” i

argumentuje ją każdego dnia na nowo. Jest teza, są argumenty, musi być

też podsumowanie – śmierć. Śmierć wg niektórych nie istnieje, wg innych

jest po prostu przejściem do odmiennego stanu; świata, dla niektórych

jest końcem, dla pozostałych początkiem.