Czym wobec tego jest dla Ciebie?

   

Jak

mówi porzekadło, człowiek głupi się rodzi i głupi umiera, tak więc

chyba najbliżej prawdy był Sokrates – całą swoją wiedzę i sens

przekazał jedną myślą – „Oida ouden eidos”- Wiem, że nic nie wiem.

Definicja eseju, nakazuje mi, abym napisał tutaj swoje zdanie na jakiś

temat, najlepiej na ten, który napisałem w nagłówku, zatem:
   

Życie

ma sens. O ile nie jestem w stanie poznać znaczenia tego słowa w

postaci ogólnej i uniwersalnej, to wiem na przykład, jaki był sens

dzisiejszego dnia – poszedłem do szkoły, pośmiałem się, obrałem

ziemniaki, zadzwoniłem do koleżanki, napisałem tę pracę i poszedłem

spać. Konkluzja? Żyłem po coś, a wiec moje życie miało to, czego nie

potrafię zastąpić żadną metonimią, ani metaforą – sens.


Abstrahując

– z aforyzmów, można ułożyć całkiem sensowny wiersz…prozaiczny. Jaka

jest jego funkcja w tej pracy? Podobna, jak reklamy w telewizji.




” Sekret nudzenia tkwi w chęci powiedzenia wszystkiego.”
„Właściwością człowieka mądrego jest błądzić, głupiego - trwać w błędzie”
„Mieć wielu przyjaciół, to nie mieć żadnego”
„Nieszczęśliwy jest samotny wszędzie.”

„O świcie - wszędzie blisko, o zmierzchu - nawet do siebie daleko”
„Ci, co śnią, mają noce bezsenne”
„Niejeden puknąłby się w czoło. Ale co zrobi, gdy głowy nie ma do tego?”
„Z tego, co masz, wybierz to, co najbardziej jest cenne”

„Przyjaciel – to jedna dusza w dwóch ciałach”
„Czego twój wróg nie powinien wiedzieć, nie mów przyjacielowi”
„Wielcy ludzie są jak orły, które wysoko gniazdo ścielą na skałach”
„Pozostaw ból swemu własnemu losowi.”




…No to po „reklamie”. Nasuwa Ci się pewnie pytanie „co autor miał na

myśli?” Odpowiedzi musisz poszukać (nie)stety na własną rękę. Być może

denerwujesz się, czytając ten (bez)sensowny tekst, który nie wniesie

nic nowego do Twojego (nie)usystematyzowanego życia… Tak nie powinna

wyglądać praca na język polski, prawda? Powinny być tutaj piękne

sformułowania, porządek… - mówiąc kolokwialnie – praca powinna mieć

„ręce i nogi”. O, wybacz mi, Ojczyzno, takie kalanie języka… Wybacz w

imię zasady, ze cel uświęca środki (stylistyczne). Ciekawe jednak, co

by powiedział Montaigne… Może jednak właśnie w tej bezsensowności kryje

się… tak – kolejny raz użyję tego słowa – sens? Może poprzez proste i

wydawałoby się – nic nie wnoszące asocjacje, doszukasz się tutaj

pierwiastka, który nas łączy?