O ile nad "Elżbietą" wszyscy się rozpływali, o tyle nad jej sequelem już niezupełnie. Z tego, co mi wiadomo - znaleźli się nawet tacy, którzy skrytykowali wszystko - aktorstwo, muzykę, a przede wszystkim hollywoodzkość (czyt. kiczowatość, płaskość etc.) i niehistoryczność produkcji. I to właśnie zastanowiło mnie najbardziej. Być może na muzyce i aktorstwie się nie znam, a przynajmniej nie na tyle, aby się kłócić, jednakże znajomości tematu chyba nikt nie zamierza mi wytykać. Dlatego właśnie moją recenzję chciałabym zacząć od bardzo prostego pytania - w czym kontynuacja "Elżbiety" jest historycznie gorsza od części pierwszej? Innymi słowy - w którym miejscu pojawia się więcej historycznych przekłamań w porównaniu do filmu z 1998 roku?

Pod kątem wierności historii postawiłabym obie "Elżbiety" na jednym poziomie. Do czterdziestej minuty nawet byłam bardzo mocno zaskoczona, że "Złoty Wiek" dosyć trzyma się faktów, a przynajmniej nie próbuje ich naciągać tak koszmarnie, jak to miało miejsce w jego poprzedniku. Czy więc przez te dziesięć lat dowiedziano się czegoś nowego na temat angielskiej monarchini? Czy może zmieniono pogląd na sprawę? Niewykluczone także, iż była to kwestia nastawienia - na część pierwszą szłam jako elżbietański fanatyk, w dodatku oczekujący "prawdy i tylko prawdy". Teraz było inaczej - zakupiłam bilet jako pasjonat, ale pasjonat zdystansowany i nieco dojrzalszy, na dobrą komedię historyczną, świadoma, że znów będę miała do czynienia z przekłamaniami "dla potrzeb filmu". Rzeczywiście, niektóre fakty mieszano, nie zwracając uwagi ani na to, kiedy miały one miejsce, ani też jakich dotyczyły osób (!) Znajdziemy tu mnóstwo najsłynniejszych anegdot z życia królowej (jak choćby słynny płaszcz Raleigha w kałuży), choć nie wszystkie pojawią się we właściwym miejscu i we właściwym czasie... ale cóż - c'est la vie, czy raczej - licentia poetica. Jakkolwiek, nie raziły mnie one tak bardzo ponieważ komponują w miarę logiczną całość i pojawienie się większości z nich jest w pewien sposób uzasadnione, czego w "Elżbiecie" znacznie częściej mi brakowało.

Oczywiście, że film jest hollywoodzki, momentami aż wzruszająco - miałam łzy rozpaczy w oczach szczególnie podczas ostatniej sceny, która nie dosyć, że nijak nie miała powiązania z historią, nie dosyć, że wprowadzała anachronizm (po śmierci Walsinghama - przypomnijmy, rok 1590 - do Elżbiety przynoszą dzidziusia, z którym matka chodziła w ciąży 1588 roku. Zakładając zatem, że nie była słonicą, powinna urodzić to dziecko najpóźniej w pierwszej połowie 1589 roku), to jeszcze - o zgrozo! - przedstawiała dziecko, które cudownie przestało płakać w ramionach królowej, ta zaś uśmiechnęła się dumnie prosto do kamery i... napisy końcowe. Wydawało mi się to zbędne, porównywalnie jak finał "Ostatniego samuraja", gdzie po wielkiej i efektownej bitwie uznano za koniecznie wmontowanie jakiejś sentymentalnej scenki. Nadto jeszcze kilka, najzupełniej zbędnych, płaskich, jednowymiarowych, typowo "pod publiczkę", fantastycznych. W każdym możliwym znaczeniu tego słowa. Z drugiej jednak strony, jeśli ktoś lubi pompę - nie zawiedzie się. Akcja raczej się nie dłuży, film jest dynamiczny, są sceny pełne patosu, czasem aż drażniącego, ale i sceny humorystyczne.