Jednak Jack nie dawał za wygraną i za wszelką cenę starał się uciec od skojarzeń z tym groteskowym bohaterem. Nadal z sukcesami grywał wspaniałe role – czy to człowieka – wilka w 1992 z kolejnymi nagrodami w filmie “Wilk” czy chociażby ekscentrycznego samotnika w rewelacyjnej komedii “Lepiej być nie może” - i tutaj 3 Oskar w karierze. Zdarzały się też małe wpadki, między innymi parodia Tima Burtona “Marsjanie atakują” czy chociażby “Dwoje gniewnych ludzi”, ale nie przysłaniają one szczególnie jego talentu, a raczej odsłaniają słabości scenariuszowe. Ostatnią znaczącą rolę zagrał w 2002 roku i otrzymał rekordową - 12 nominację do Oskara – za film “About Schmidt” - oraz w obsypanym nagrodami Amerykańskiej Akademii Filmowej remaku Martina Scorsese “Infiltracja” (2006)
              

 Ten niesamowity – trochę dziwaczny, zły, neurotyczny, brzydki – facet da się po prostu lubić. Ma rzeszę fanów i udowadnia, że talent w połączeniu z ciężką pracą opłaca się, może zasłonić wszelkie niedoskonałości zarówno te zewnętrze jak i wewnętrzne. Jest Jokerem w talii gwiazd kina, kartą posiadającą największą moc, która przebija innych i decyduje o sukcesie. Jack Nicholson sprawia, że nawet przeciętny film potrafi zaistnieć w kinach, przykuć uwagę, a nawet dzięki jego kreacji zyskać nieoczekiwaną głębię aktorską. Można jedynie ponarzekać, że występuje w zbyt wielu filmach. Nicholson nie poddaje scenariuszy zbyt drobiazgowej selekcji. Zważywszy jednak jaką frajdę daje oglądanie Jacka, nawet w średniej jakości obrazach, szybko zapominamy o tych zastrzeżeniach.
               

On po prostu jest niczym Easy rider czy chociażby zwykły Schmidt - Lśni tak, że widać go z lotu nad kukułczym gniazdem w Chinatown tak, niczym wilka wyrywającego chwasty, gdy marsjanie atakują. Reprezentuje zawód – reporter idąc na południe – zupełnie jak prawdziwy cry baby killer! LEPIEJ BYĆ NIE MOŻE