Mam wrażenie, że wszelki etos klienta zabija nie tak dawna przeszłość. Pamięć o tym powraca w każde święta kiedy w telewizji puszcza się kolejne filmy Stanisława Barei. I gdyby wiedział on, że kilkadziesiąt lat później sytuacja niewiele ulegnie zmianie, złapałby się za głowę. I tak jak w „Misiu” - za rzeczy pozostawione w szatni, w klubie, w piątkowy wieczór szatniarz nie odpowiada, choć jest ona obowiązkowa i płatna. A jeśli rzecz się zgubi? Cóż, „ nie mamy Pańskiego płaszcza i co Pan nam zrobi?”. A mogłoby być tak pięknie...Może jestem przewrażliwiony, ale cały czas żywię nadzieję, że blisko dwadzieścia lat kapitalizmu nauczyło nas więcej niż słów „promocja” i „market”.