- Taki wiek. Ty też taka byłaś, może nie w takiej skrajnej formie, bo nie miałaś środków, ale przypomnij sobie. - R. daje mi do myślenia.
- Byłam, byłam. Ale ja miałam chyba zdrowe podejście... - spojrzenie R. znad gazety.
- No dobra, nie miałam. Ale wyrosłam z tego dość szybko.
- Oni też wyrosną.
- Ale to jest takie dziwne, wręcz okropne. Jak oni siebie popierają, a jak tylko ktoś napisze coś innego, to zaczynają rzucać argumentami jak małe dzieci. "Nie, bo nie", "Tak, bo tak". Bo przecież ona ma być z nim, a tamten niech wraca do Ameryki.
Urwałam.
- Wkurzają mnie!
- To wkup się w ich łaski i zacznij rozbijać od środka tę siatkę fanów. Uświadom ich.
- A potem napiszę porządną, analityczną pracę o nastoletniej empatii! - zapaliłam się - O tym, że przesadzają, ale może to cecha ich wieku. Że zmieniły się czasy, dlatego są, jacy są. Że potrzebują wzorców i marzeń i może serial im tego dostarcza.


Wkupiłam się. Jestem na etapie utwierdzania ich w przekonaniu, że są fajni i mają rację.
Bo przecież ona ma być z nim, a tamten niech wraca skąd przyszedł.

Prawdziwa akcja zacznie się później. Jestem nastawiona na sukces.