Jakie Pan profesor zauważa zmiany tamtego graffiti w stosunku do tego, co dzisiaj widzimy na ścianach?

Dawniej było to graffiti szablonowe, i myślę, że nie było to dzieło kieleckich miłośników graffiti, tylko byli to ludzie przyjezdni, może to byli goście z Warszawy. To jest pierwsza zmiana. Druga zmiana: pojawiło się więcej graffiti kolorowych i artystycznych, i nawet jeśli są graffiti sportowe związane z klubami piłkarskimi – w naszym przypadku z Koroną – to kiedyś były one bardzo prymitywne, a teraz są już dosyć ciekawe, w formie artystycznej, z podcieniowaniem, z malowaniem. No, ale żeby takie graffiti zrobić, to trzeba mieć trochę talentu. Były takie próby, żeby oddać niektóre płoty graficiarzom, ale z tego niewiele wyniknęło. Pierwszy budynek w Kielcach, to był budynek ZDZ-u na rondzie przy Herlinga-Grudzińskiego i IX Wieków, potem taki płot został oddany graficiarzom przez Spółdzielnię „Społem” – też sporo malowideł. Reszta to są malunki na dziko. To graffiti, które mnie denerwuje, to są te mazaje, zakrętasy, które się maluje jak apokryfy w rodzaju „Walić policję”, zamazane, jednobarwne. Na nowych murach szczególnie się pojawiają.


 


Czy są jakieś napisy, które szczególnie zwróciły Pana uwagę, utkwiły w pamięci.

W pamięć mi zapadło kilka takich rzeczy. Jedno z nich to było: „DLA JEDNOOKICH. ŚLEPY JEST KRÓLEM”. Pamiętam też taki napis: „INTERNOWANI”, graffiti które było na dzwonnicy kieleckiej katedry. Raz była msza w katedrze, i wszyscy którzy byli internowani się pod tym napisem ustawili. To było takie wymowne politycznie. No i z tych graffiti, które teraz zwróciły moją uwagę, to jest olbrzymi napis na stacji transformatorowej na Stoku, gdzie są flagi Korony i Sandecji Nowy Sącz – klubów, które mają z sobą zgodę, z napisem „Braci się nie traci”. To jest takie kolorowe, ciekawe graffiti, chyba najładniejsze, jakie w tej chwili jest w Kielcach, najbardziej artystyczne w wyrazie.


 


Dziękuję za rozmowę.