Niech międzynarodowa organizacja piłkarska podzieli takich rycerzy

na kilka dochodowych grup i w zależności od tego podziału, niech owi

wątpliwi dżentelmeni płacą grzywnę od kilkudziesięciu dolarów lub

europów. Podczas transmitowanych rozgrywek takie kary powinny sięgać do

kilku tysięcy wspomnianych jednostek monetarnych (w zależności od rangi

meczu i liczby telewidzów). A ponadto za każde takie plucie (ukazane

światu) nakazać kwadrans sprzątania trawiastych (lub zaśnieżonych)

powierzchni płaskich danego albo równorzędnego stadionu. Co lepsi

zawodnicy opisywanej dyscypliny mogliby spędzić parę godzin na

resocjalizacji, choć zapewne szybko wybito by im z głowy wspomniane

upłynnianie płynnych treści pośród trawiastych zagonów. Jeśli już

jednak zawodnik nie może oprzeć się odruchowi powodującego u

przeciętnego widza skojarzenia natury wymiotnej, przeto niech

powstrzyma swe plwocinowe zapędy chociaż o te pół minuty, kiedy to

obiektywy wreszcie zjadą z jego walecznej facjaty.

 

Jeśli pewna śpiewająca gwiazda mogła zapłacić bajońską karę za

chwilowe a sympatyczne ukazanie zgrabnego półbiuścia przed mikrofonem,

to dlaczego biegający za piłką gwiazdorzy nie mieliby uiszczać grzywien

za obrzydliwe doznania estetyczne? No, jeśli jednak zachować skalę

doznań, to większość kibiców wolałaby oglądać efektowny żeński gruczoł

mleczny naczelnego ssaka, niźli uzewnętrznione efekty działania

męskiego gruczołu ślinowego... Wiele się mówi o kulturze stadionowych

kibiców, ale pora zwrócić uwagę współczesnym gladiatorom, którzy mają

być wzorem nie tylko w grze, nie tylko jak tłuc milionową kasę

kończynami dolnymi i główkami, ale również jak kulturalnie zachowywać

się na swym stanowisku pracy. Plujące fleje po udokumentowaniu

wszystkich charchów w danym spotkaniu, regulowałyby karne opłaty przed

kolejnym meczem.

 

Ponieważ Polska i Ukraina są organizatorami wielkiego sportowego

widowiska, zatem byłoby znakomicie, gdyby powyższe uwagi i propozycje

zmaterializowały się najpóźniej na naszych piłkarskich mistrzostwach

Euro 2012. Nawet jeśli nie przejdziemy do annałów z powodu liczby i

atrakcyjności strzelonych bramek, to możemy przejść jako posiadacze

boisk o najmniej urozmaiconej florze bakteryjnej rodem z krajowych i

zagranicznych glutów i innych płynów ustrojowych. A rekordzista w

liczbie utrwalonych autoerupcji, od organizatorów otrzymywałby mało

zaszczytny tytuł "Lama 2012"...