Prezydencka opozycja

Upór nowego premiera, który konsekwentnie postanowił zbudować Radę Ministrów według własnego, a nie prezydenckiego pomysłu, ukazał Kaczyńskiemu jego bezsilność. Postanowił zatem zmienić front, co widać wyraźnie w ostatnich dniach: w pałacu prezydenckim powstać ma realna opozycja wobec rządu.

To dość nieciekawa perspektywa, biorąc pod uwagę, że zarówno prezydent, jak i partia PiS krytykują ostatnio po prostu wszystko. Każde posunięcie Platformy jest złe, bo tak twierdzi Jarosław Kaczyński i jego brat. Krytykuje się zmiany w kierunku polityki zagranicznej; gdyby jednak komuś w Platformie przyszło do głowy pozostawić na stanowisku Annę Fotygę, politycy PiS zarzuciliby natychmiast, że to wyłamanie się z wyborczych obietnic i pytaliby złośliwie, gdzie ta profesjonalna polityka zagraniczna. A więc i tak źle, i tak niedobrze. Podobnie zresztą jak w kwestii cięć budżetowych. Premier Tusk zadecydował o likwidacji bufetów i darmowych przejazdów taksówkami dla posłów, na co członkowie PiS stwierdzili, że chce „utrudnić im pracę”. Gdyby postąpiono inaczej, drwiliby, że PO nie realizuje obiecanego projektu taniego państwa.

Podobnie, niestety, zachowuje się prezydent, który przecież powinien kierować się interesem państwa, a nie własnymi animozjami. Nie wróży to dobrze Polsce, a zwłaszcza wywołującej ostatnio dużo kontrowersji polityce zagranicznej. Bez wspólnie uzgodnionych i zaakceptowanych celów w tej dziedzinie, prezydent i rząd nie będą w stanie prowadzić konstruktywnego dialogu z przedstawicielami innych państw. W chwili, gdy Tusk będzie usiłował poprawić stosunki Polski z Rosją, a jednocześnie prezydent Kaczyński będzie pertraktował z USA w sprawie umieszczenia tarczy antyrakietowej, pozycja międzynarodowa naszego państwa może ulec znacznemu osłabieniu. Inna sprawa, że jednym z podstawowych warunków skutecznej polityki zagranicznej jest jednorodna polityka wewnętrzna, a do tej – jak na razie – bardzo nam daleko. Środowe spotkanie mogło coś zmienić w tej delikatnej kwestii, ale trudno w obecnej sytuacji o nadmierny optymizm.

Sytuację zaognia powołanie Anny Fotygi na stanowisko w Kancelarii Prezydenta. Była minister ma teraz odpowiadać za „prowadzenie alternatywnej wobec rządu polityki zagranicznej”. Podobna sytuacja byłaby nie do pomyślenia w państwach zachodniej Europy, lecz w Polsce – jak widać – jest jak najbardziej możliwa. To dość groźna zapowiedź, że prezydent i rząd będą prowadzić zupełnie odmienną działalność międzynarodową, co – jak już wyżej wykazaliśmy – nie służy ani Polsce, ani organizacjom międzynarodowym. Chciałoby się wręcz zawołać, parafrazując Aleksandra Kwaśniewskiego: prezydencie, nie tędy droga!